فیلم ویلایی ها

فیلم «ویلایی ها» یکی از آن کارهای سینمای دفاع مقدس است که دل آدم را می لرزاند و نگاهی تازه به جنگ دارد؛ نه از جبهه و خط مقدم، بلکه از چشم زنانی که پشت جبهه، با انتظاری جانکاه و مقاومتی ستودنی، قهرمانانه می ایستند. این فیلم که اولین تجربه کارگردانی منیر قیدی است، روایتی عمیق و پر احساس از زندگی مادران و همسران رزمندگانی است که در شهرکی دور از هیاهوی جنگ، هر روز با دلتنگی، ترس و امید دست و پنجه نرم می کنند.

یادم می آید وقتی اولین بار خبر ساخت این فیلم را شنیدم، کنجکاو شدم ببینم یک کارگردان زن چطور می خواهد به جنگ و تبعاتش نگاه کند. ویلایی ها دقیقاً همان چیزی بود که انتظار داشتم و حتی فراتر از آن. این فیلم نه تنها یک داستان جنگی صرف نیست، بلکه پرتره ای واقعی از ایثار، صبر، عشق و همبستگی در اوج سختی هاست. یک روایت متفاوت که باعث شد خیلی از ما، از زاویه ای جدید به نقش زنان در دفاع مقدس فکر کنیم و به احترامشان کلاه از سر برداریم.

ویلایی ها؛ یک روایت زنانه از مردانگی در جنگ

فیلم «ویلایی ها» محصول سال 1395، اثری در ژانر درام و جنگی است که با اولین کارگردانی منیر قیدی روی پرده سینماها رفت و حسابی سر و صدا به پا کرد. خانم قیدی که پیش از این به عنوان منشی صحنه و دستیار کارگردان در پروژه های زیادی حضور داشت، این بار تصمیم گرفت خودش سکان هدایت را به دست بگیرد و نتیجه اش هم یک شاهکار تمام عیار شد. داستان فیلم توسط خود منیر قیدی و ارسلان امیری نوشته شده و سعید ملکان هم وظیفه تهیه کنندگی این اثر ارزشمند را بر عهده داشته است.

این فیلم نه تنها به خاطر نگاه زنانه و خاصش به جنگ مورد تحسین قرار گرفت، بلکه از نظر فنی و بازیگری هم حرف های زیادی برای گفتن داشت. ویلایی ها روایتگر زندگی خانواده هایی است که در دهه ۶۰، در یک شهرک ویلایی در نزدیکی خط مقدم جبهه زندگی می کنند. این شهرک، پناهگاه و مأوای زنان و فرزندان رزمندگانی است که مردانشان در جبهه مشغول نبرد هستند و اینجا، هر روز داستان جدیدی از انتظار، مقاومت و امید رقم می خورد. شاید بشود گفت این فیلم، صدای خاموش زنان قهرمانی است که سال ها پشت جبهه، بار سنگین جنگ را بر دوش کشیدند و کمتر کسی به آن ها پرداخت.

سفر به دل ویلایی ها: داستان آدم هایی که پشت جبهه جنگیدند

خودتان را تصور کنید در سال ۱۳۶۵، اوج دوران جنگ تحمیلی، در شهرکی ویلایی نزدیک اندیمشک. شهری که هر لحظه ممکن است بمباران شود و صدای آژیر قرمز، تبدیل به بخشی از زندگی روزمره شده. اینجا، محل زندگی خانواده های رزمندگان است؛ زنانی که همسرانشان را به جبهه فرستاده اند و حالا، در کنار هم سعی می کنند زندگی را به جریان بیندازند. شهرک ویلایی، جایی است برای همدلی، برای تقسیم نگرانی ها و برای پناه بردن به آغوش یکدیگر در روزهای سخت.

شخصیت اصلی داستان، سیما (با بازی بی نظیر طناز طباطبایی) است. زنی جوان که با جبهه رفتن شوهرش چندان دلِ خوشی ندارد و آمده تا بچه هایش را از دست مادربزرگ (ثریا قاسمی) پس بگیرد و با خودش ببرد. ورود سیما به این شهرک، چالش های زیادی را هم برای خودش و هم برای بقیه ایجاد می کند. او که از حال و هوای جنگ و فداکاری ها دور است، حالا باید با واقعیتی تلخ روبرو شود: اینجا هر کسی به نحوی با جنگ دست و پنجه نرم می کند و زندگی، معنای دیگری پیدا کرده.

در کنار سیما، شخصیت قدرتمند خانم خیری (با نقش آفرینی پریناز ایزدیار) را داریم. او فرمانده پایگاه است، زنی مقتدر و دلسوز که سعی می کند آرامش و نظم را در این ویلاها برقرار کند. خانم خیری نه تنها مسئولیت سازماندهی امور را به عهده دارد، بلکه خود نیز درگیر مصائب جنگ است و همواره میان احساسات شخصی و وظایفش در نوسان است. او نمادی از زنانی است که در اوج بحران، استوار می ایستند و نه تنها بار خود، بلکه بار دیگران را نیز به دوش می کشند.

مادربزرگ (ثریا قاسمی) هم نقش محوری در داستان دارد. او نماد حکمت، تجربه و صبر است. زنی که سال هاست رنج انتظار کشیده و حالا پناهگاه عاطفی سیما و نوه هایش است. رابطه پرفراز و نشیب سیما با مادربزرگش، یکی از نقاط قوت فیلم است که عمق عاطفی داستان را بیشتر می کند. در این شهرک، هر روز خبرهای خوب و بد می رسد. هر اعزام، هر برگشت، هر شهید، هر مجروح؛ همه و همه در دل این زنان موجی از احساسات متناقض را ایجاد می کند. ویلایی ها به خوبی نشان می دهد که چطور در دل این فضای جنگ زده، زندگی با تمام فراز و نشیب هایش، با تمام امیدها و ناامیدی هایش، همچنان ادامه دارد.

زندگی در ویلایی ها نشان می دهد که انتظار برای رزمندگان، خودش یک جبهه نبرد دیگر بود؛ نبردی سخت تر و بی رحم تر، در سکوت و با دلی پر از التهاب.

ستاره هایی که در ویلایی ها درخشیدند: معرفی بازیگران و تحلیل نقش ها

یکی از دلایل اصلی موفقیت و تأثیرگذاری فیلم «ویلایی ها»، حضور تیمی از بازیگران قدرتمند و حرفه ای است که هر کدام به بهترین شکل از پس نقش خود برآمدند و جان به شخصیت های فیلم دادند. تماشای بازی های درخشان در این فیلم، آدم را میخکوب می کند و حس همذات پنداری عمیقی به وجود می آورد.

لیست کامل بازیگران اصلی فیلم ویلایی ها:

• پریناز ایزدیار در نقش خانم خیری
• طناز طباطبایی در نقش سیما
• ثریا قاسمی در نقش مادربزرگ
• صابر ابر در نقش خیرالله
• آناهیتا افشار
• گیتی قاسمی
• علی شادمان

تحلیل بازی ها: جان بخشی به شخصیت ها

اجازه دهید کمی عمیق تر به نقش آفرینی ها بپردازیم. پریناز ایزدیار در نقش خانم خیری، زنی مقتدر اما در عین حال آسیب پذیر را به تصویر کشید. او به عنوان فرمانده پایگاه، باید صلابت و اقتدار داشته باشد، اما در لایه های پنهان وجودش، با همان دغدغه ها و نگرانی های سایر زنان روبرو است. ایزدیار این دوگانگی را به شکل استادانه ای به نمایش گذاشت و بازی او، ستون فقرات عاطفی فیلم را تشکیل می داد.

طناز طباطبایی هم در نقش سیما، تحسین برانگیز بود. شخصیت سیما، از ابتدا زنی خودخواه و عصبی به نظر می رسد که تنها به فکر خودش است، اما با گذشت زمان و مواجهه با واقعیت های جنگ و زندگی در ویلاها، تغییر و تحول در او شکل می گیرد. طباطبایی این قوس شخصیتی را به خوبی از آب درآورد و سیما را به شخصیتی تبدیل کرد که مخاطب ابتدا از او فاصله می گیرد و سپس با او همدردی می کند.

اما نقطه عطف بازی ها، بدون شک ثریا قاسمی در نقش مادربزرگ بود. او با بازی آرام و درونی خود، نماد صبر و مقاومت زنان ایران را به تصویر کشید. نگاه های پرمعنی اش، سکوت هایش و دیالوگ های کوتاه و پر مغزش، هر کدام جهانی از احساس را منتقل می کرد. مادربزرگ قاسمی، تجسمی از تمام مادران و مادربزرگانی بود که سال ها با دلشوره زندگی کردند و کمرشان خم نشد. بازی او به قدری قدرتمند بود که در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برایش به ارمغان آورد. این جایزه، نه تنها برای ثریا قاسمی، بلکه برای تمام زنانی بود که او نماینده شان در این فیلم بود.

صابر ابر نیز در نقشی متفاوت، حضوری کوتاه اما تأثیرگذار داشت. در مجموع، شیمی بین بازیگران زن فیلم ویلایی ها، به قدری قوی و باورپذیر بود که حس می کردید واقعاً این ها خانواده ای هستند که سال ها در کنار هم زندگی کرده اند و این همدلی و همدردی، قلب فیلم را به تپش درمی آورد.

از ایده تا پرده نقره ای: نگاهی به عوامل تولید فیلم ویلایی ها

ساخت یک فیلم جنگی، مخصوصاً با رویکردی متفاوت و زنانه، چالش های خودش را دارد. اما تیم تولید «ویلایی ها»، با هدایت منیر قیدی، توانستند از پس این چالش ها بربیایند و اثری ماندگار خلق کنند. بیایید نگاهی بیندازیم به جزئیات پشت صحنه این فیلم.

کارگردانی منیر قیدی: امضای یک نگاه نو

منیر قیدی با «ویلایی ها» نشان داد که نگاه زنانه به جنگ، نه تنها می تواند جذاب باشد، بلکه می تواند عمق و ابعاد جدیدی به این ژانر ببخشد. او که خودش تجربه زندگی در دوران جنگ را داشت، با دقت و وسواس خاصی به جزئیات پرداخت. کارگردانی او از ابتدا تا انتها پخته و حساب شده بود و این برای یک کار اول، واقعاً حیرت انگیز است. قیدی توانست بدون افتادن در دام شعارزدگی یا احساسات گرایی افراطی، رنج و مقاومت زنان پشت جبهه را به شکلی واقعی و تأثیرگذار به تصویر بکشد. او به جای نشان دادن صحنه های مستقیم جنگ، تمرکز خود را بر روی تأثیرات روانی و اجتماعی آن بر خانواده ها و به خصوص زنان گذاشت و این، برگ برنده کارگردانی اش بود.

فیلمنامه ویلایی ها: بافتی از صبر و مقاومت

فیلمنامه «ویلایی ها» که حاصل همکاری منیر قیدی و ارسلان امیری است، یکی از نقاط قوت اصلی فیلم محسوب می شود. شخصیت پردازی ها عمیق و چندوجهی است و هیچ شخصیتی سیاه یا سفید مطلق نیست. دیالوگ ها طبیعی و باورپذیرند و به خوبی حس و حال دهه ۶۰ را منتقل می کنند. فیلمنامه به شکل هوشمندانه ای، داستان های فرعی را در کنار خط اصلی روایت قرار می دهد و از این طریق، مخاطب را بیشتر درگیر زندگی شخصیت ها می کند. تضاد بین نگاه سیما (که به دنبال فرار از جنگ است) و مادربزرگ (که نماد مقاومت است)، به زیبایی هر چه تمام تر در فیلمنامه گنجانده شده و لایه های معنایی عمیقی به آن می بخشد.

جادوی پشت دوربین: فیلمبرداری، تدوین و موسیقی

فیلمبرداری «ویلایی ها» توسط علیرضا برازنده، فضایی واقعی و گاهی وهم آلود از شهرک جنگ زده را به تصویر می کشد. نورپردازی و قاب بندی ها به القای حس دلتنگی، اضطراب و انتظار کمک زیادی می کنند. تدوین بهمن کیارستمی هم با ریتمی مناسب، جریان داستان را حفظ کرده و اجازه نمی دهد مخاطب از فضای فیلم دور شود. اما نقش موسیقی متن را نباید فراموش کرد. حسین علیزاده، آهنگساز برجسته ایرانی، با قطعات تأثیرگذار خود، توانست به خوبی حس و حال فیلم را تکمیل کند. موسیقی او در لحظات اوج دراماتیک، به اوج خود می رسد و در لحظات آرام، حس اندوه و انتظار را تقویت می کند.

بازسازی دوران جنگ: طراحی صحنه و لباس

تیم طراحی صحنه و لباس «ویلایی ها» هم کارشان را به بهترین شکل انجام دادند. بازسازی فضای دهه ۶۰ و شهرکی که در نزدیکی جبهه قرار دارد، به خوبی انجام شده است. لباس های شخصیت ها، متناسب با آن دوران و موقعیت آن ها در داستان انتخاب شده اند و به باورپذیری فضا کمک شایانی می کنند. جزئیات کوچکی مثل ظروف، لوازم خانه و حتی چیدمان ویلاها، همگی با دقت انتخاب شده اند تا مخاطب حس کند واقعاً در دهه ۶۰ و در آن فضا قرار گرفته است.

از اندیمشک تا پرده سینما: مراحل تولید

فیلمبرداری «ویلایی ها» در واپسین روزهای اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ در شهر اندیمشک کلید خورد و حدود دو ماه بعد، در تیرماه ۱۳۹۵ به پایان رسید. انتخاب اندیمشک به عنوان لوکیشن، به دلیل نزدیکی به فضای واقعی جنگ و وجود مناطق بکر و کمتر دست خورده، تصمیمی هوشمندانه بود. این فیلم پس از آماده سازی، برای اولین بار در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و سپس در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۶ در سینماهای سراسر کشور اکران عمومی شد.

ویلایی ها در ویترین افتخارات: جوایز و جشنواره ها

موفقیت «ویلایی ها» تنها به جذب مخاطب و تحسین منتقدان خلاصه نمی شود، بلکه این فیلم توانست در جشنواره های مختلف داخلی و بین المللی نیز بدرخشد و جوایز متعددی را از آن خود کند. این افتخارات، مهر تأییدی بر ارزش هنری و پیام عمیق فیلم بود.

سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر: درخشش ویلایی ها

«ویلایی ها» یکی از موفق ترین فیلم های سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر بود. این فیلم در مجموع ۸ نامزدی در بخش های مختلف دریافت کرد که از این میان، موفق به کسب ۳ سیمرغ بلورین شد:

• سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن: برای ثریا قاسمی، به دلیل نقش آفرینی فراموش نشدنی اش در نقش مادربزرگ.
• سیمرغ بلورین بهترین طراحی لباس: این جایزه به دلیل بازسازی دقیق و هنرمندانه پوشش و فضای دهه ۶۰ به فیلم اهدا شد.
• سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری: صداگذاری فیلم به خوبی توانسته بود فضای جنگ زده و دراماتیک را منتقل کند و این جایزه را به خود اختصاص داد.

افتخارات ملی و بین المللی: فراتر از مرزها

درخشش «ویلایی ها» فقط به جشنواره فجر محدود نشد. این فیلم در مجموع ۴۲ نامزدی در بخش های مختلف جشنواره های داخلی و بین المللی به دست آورد و موفق به کسب ۱۲ جایزه و لوح تقدیر شد. این آمار نشان دهنده استقبال گسترده از این اثر در محافل هنری بود.

«ویلایی ها» توانست در چندین جشنواره معتبر بین المللی نیز حضور موفقیت آمیزی داشته باشد و نام سینمای ایران را بار دیگر بلند آوازه کند. از جمله حضورهای بین المللی مهم این فیلم می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• جشنواره فیلم کرالای هند
• جشنواره فیلم داکای بنگلادش
• فستیوال فیلم زنان ترکیه
• جشنواره فیلم وارنای بلغارستان
• جشنواره فیلم های آسیایی اسپانیا
• جشنواره فیلم های آسیایی بخارست در رومانی

یکی از مهمترین افتخارات بین المللی «ویلایی ها»، کسب جایزه دوم فستیوال فیلم های ایرانی در ویتره فرانسه بود. این جایزه نشان داد که روایت جهانی فیلم از صبر، ایثار و مقاومت زنان، توانسته با مخاطبان بین المللی نیز ارتباط برقرار کند و مرزهای فرهنگی و زبانی را درنوردد. حضور این فیلم در جشنواره های خارجی، نه تنها به معرفی سینمای مستقل ایران کمک کرد، بلکه توانست نگاهی متفاوت از جنگ و مقاومت را به دنیا ارائه دهد.

نقد و تحلیل ویلایی ها: روایتی که دل ها را تکان داد

وقتی فیلمی تا این حد موفق عمل می کند، حتماً حرف های زیادی برای گفتن دارد. «ویلایی ها» از همان لحظه اکران، مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار گرفت و توانست با روایت متفاوتش، جایگاه ویژه ای در سینمای دفاع مقدس پیدا کند. بیایید با هم نقاط قوت و شاید نکات قابل بحث این فیلم را بررسی کنیم.

نقاط قوت: چرا ویلایی ها باید دیده شود؟

1. روایت تازه و متفاوت از جنگ: این مهمترین ویژگی فیلم است. به جای تمرکز بر صحنه های اکشن و نبردهای جبهه، «ویلایی ها» دوربینش را برده پشت جبهه، کنار زنانی که با صبر و انتظار، هر لحظه با جنگ زندگی می کنند. این نگاه، بکر و دست نخورده بود و توانست جنبه ای کمتر دیده شده از دفاع مقدس را به تصویر بکشد.
2. بازی های درخشان و باورپذیر: همانطور که قبلاً هم گفتیم، گروه بازیگران، به خصوص بازیگران زن، با تمام وجودشان در نقش ها فرو رفته بودند. از ثریا قاسمی با آن بازی آرام و عمیقش تا پریناز ایزدیار مقتدر و طناز طباطبایی پرتحول، همه و همه کاری کردند که شخصیت ها برایمان زنده و ملموس باشند.
3. کارگردانی قوی و پخته برای یک کار اول: منیر قیدی با «ویلایی ها» نشان داد که استعداد بی نظیری در کارگردانی دارد. او توانست یک داستان پرحس و حال را بدون افتادن در دام کلیشه ها و شعارزدگی، به شکلی هنرمندانه روایت کند. این پختگی در کارگردانی، برای اولین تجربه، واقعاً ستودنی است.
4. فیلمنامه منسجم و شخصیت پردازی عمیق: فیلمنامه به خوبی توانست داستان های مختلف را به هم پیوند بزند و هر شخصیت، دارای عمق و ویژگی های خاص خودش بود. این انسجام باعث شد که مخاطب به راحتی با داستان و کاراکترها ارتباط برقرار کند.
5. فضاسازی موفق و حس و حال دهه ۶۰: تیم طراحی صحنه و لباس، با دقت فراوان، توانستند فضای دهه ۶۰ و شهرکی در دل جنگ را بازسازی کنند. این توجه به جزئیات، به باورپذیری فیلم کمک زیادی کرد.
6. موسیقی تأثیرگذار: حسین علیزاده با موسیقی متن «ویلایی ها»، توانست حس اندوه، امید و انتظار را به زیبایی در دل مخاطب زنده کند و عمق احساسی فیلم را دوچندان کرد.

پیام و مفهوم اصلی فیلم: ایثار، انتظار و نقش پنهان زنان

پیام اصلی «ویلایی ها» چیزی جز ایثار و مقاومت نیست. اما این ایثار، نه در میدان نبرد، که در سکوت و صبر زنان پشت جبهه معنا پیدا می کند. فیلم به زیبایی نشان می دهد که نقش زنان در جنگ، به هیچ وجه کمتر از مردان نبوده. آن ها نیز در جبهه انتظار، با دلشوره ها و ترس هایشان جنگیدند، بچه ها را بزرگ کردند، آرامش را در خانه حفظ کردند و همواره پناهگاه عزیزانشان بودند. «ویلایی ها» یک ادای احترام به تمامی این قهرمانان گمنام است.

ویلایی ها یادآوری می کند که قهرمانان جنگ، فقط در خط مقدم نبودند؛ بسیاری از آن ها در خانه ها، با دل پر از شور و چشمانی نگران، مقاومت می کردند.

بازتاب ویلایی ها در جامعه: از گیشه تا دل مردم

وقتی «ویلایی ها» در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۶ به صورت عمومی اکران شد، با استقبال خوبی از سوی مخاطبان و منتقدان روبرو شد. فیلم، به دلیل نگاه متفاوتش به جنگ و پرداختن به قشر زنان، توانست توجهات زیادی را به خود جلب کند. هرچند که شاید در گیشه به ارقام نجومی دست پیدا نکرد، اما توانست جایگاه ویژه ای در میان آثار سینمای دفاع مقدس پیدا کند و در ذهن مخاطبان ماندگار شود.

نظرات منتقدان در زمان اکران، عموماً مثبت بود. بسیاری از آن ها از کارگردانی پخته منیر قیدی، بازی های درخشان (به خصوص ثریا قاسمی) و فیلمنامه عمیق و پر احساس تمجید کردند. رسانه ها نیز به طور گسترده به این فیلم پرداختند و آن را یک «نفس تازه» در سینمای جنگ دانستند. مخاطبان عمومی هم، به خصوص آن هایی که خودشان تجربه جنگ را داشتند یا با آن دوران آشنایی داشتند، ارتباط عمیقی با فیلم برقرار کردند. بسیاری معتقد بودند که «ویلایی ها» توانسته است به درستی، حال و هوای آن روزها را و رنج و مقاومت زنان را به تصویر بکشد و صدای آن ها باشد.

«ویلایی ها» به سرعت در میان آثار دفاع مقدس، به عنوان یکی از فیلم های مهم و تأثیرگذار شناخته شد. این فیلم نه تنها توانست جوایز زیادی را کسب کند، بلکه مهمتر از آن، توانست دیدگاه های جدیدی را درباره جنگ و ابعاد انسانی آن مطرح کند و مخاطب را به فکر وادارد. در دورانی که سینمای جنگ ممکن است درگیر کلیشه ها شود، «ویلایی ها» با رویکرد انسانی و زنانه خود، نشان داد که هنوز می توان حرف های تازه و عمیقی درباره این مقطع مهم از تاریخ کشورمان گفت.

ویلایی ها در کنار دیگر آثار: مقایسه ای کوتاه

سینمای دفاع مقدس ایران، پر از آثار ارزشمند و ماندگار است. فیلم هایی که هر کدام به نحوی، گوشه ای از واقعیت های جنگ را به تصویر کشیده اند. اما «ویلایی ها» در میان این آثار، جایگاه ویژه ای دارد. شاید بشود آن را در کنار فیلم هایی مثل «شیار 143» (نرگس آبیار) و «بوسیدن روی ماه» (همایون اسعدیان) قرار داد که آن ها هم به نقش زنان و مادران در جنگ پرداخته اند.

«شیار 143» بیشتر بر روی انتظار یک مادر برای بازگشت فرزندش تمرکز دارد و «بوسیدن روی ماه» به زندگی مادران شهدا می پردازد. اما «ویلایی ها» دایره نگاهش را وسیع تر می کند و به یک اجتماع از زنان می پردازد که هر کدام داستان های خودشان را دارند، اما همگی در یک حس مشترک از انتظار، ترس و مقاومت سهیم هستند. تفاوت اصلی در این است که «ویلایی ها» یک پرتره جمعی از زنان پشت جبهه را ارائه می دهد، در حالی که «شیار 143» یک پرتره فردی و بسیار عمیق از یک مادر است.

نقطه مشترک همه این فیلم ها، همین نگاه انسانی و زنانه به جنگ است. این فیلم ها نشان می دهند که جنگ، فقط نبرد در میدان های خونین نیست، بلکه نبردی در قلب ها و خانه ها نیز هست. «ویلایی ها» با تمرکز بر این اجتماع کوچک و زندگی روزمره آن ها در شرایطی خاص، توانست ابعاد جدیدی به این ژانر اضافه کند و تأکید کند که قهرمانی و ایثار، فقط مختص رزمندگان مرد نیست و زنان نیز به شیوه خود، قهرمانان گمنام این دوران بوده اند.

نتیجه گیری

فیلم «ویلایی ها» یک تجربه سینمایی عمیق و تأثیرگذار است که نه تنها برای علاقه مندان به سینمای دفاع مقدس، بلکه برای هر کسی که به دنبال یک داستان انسانی و پر از احساس است، پیشنهاد می شود. این فیلم با کارگردانی هوشمندانه منیر قیدی، فیلمنامه قوی، و بازی های فراموش نشدنی بازیگرانش، توانست روایتی تازه و زنانه از جنگ را به تصویر بکشد و جایگاه ویژه ای در تاریخ سینمای ایران به دست آورد.

«ویلایی ها» به ما یادآوری می کند که پشت هر پیروزی در جبهه، صبر و مقاومت زنانی بود که با دلشوره و امید، زندگی را به جریان می انداختند. این فیلم فقط یک سرگرمی نیست، بلکه آینه ای است برای بازتاب بخش مهمی از تاریخ ما و ادای احترامی است به تمامی مادران، همسران و دخترانی که در سکوت، قهرمانان واقعی جنگ بودند. تماشای این فیلم، فرصتی است برای تأمل در مفاهیمی چون ایثار، انتظار و عشق و دیدن اینکه چگونه در دل سختی ها، انسانیت و امید همچنان زنده می ماند.