خلاصه کتاب بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی: دو نمایشنامه ی تک پرده ای ( نویسنده گورگن خانجیان )

خلاصه کتاب بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی اثر گورگن خانجیان، دو نمایشنامه تک پرده ای هستند که نقاب از ریاکاری ها، دروغ ها و حقایق پنهان جامعه برمی دارند. این کتاب، آینه ای برای تزویر و بی اخلاقی های پنهان در دل جامعه است و به ما نشان می دهد چطور انسان ها در تنگنا، سرشت واقعی شان را آشکار می کنند. اگر دنبال اثری هستید که عمیقاً به چالش های انسانی و اجتماعی می پردازد و شما را به فکر وا می دارد، این مقاله یک راهنمای کامل برای غرق شدن در دنیای این نویسنده تواناست.

در دنیای ادبیات، گاهی یک کتاب کوچک با دو نمایشنامه تک پرده ای، آنقدر حرف برای گفتن دارد که از صدها رمان حجیم هم بیشتر بر دل می نشیند و ذهن را به چالش می کشد. کتاب «بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی» نوشته ی گورگن خانجیان، از همان دست آثار است. اگر تا به حال اسمش به گوشتان نخورده، یا شنیده اید و کنجکاو شده اید که دقیقاً چه چیزی در دل این دو نمایشنامه پنهان شده، جای درستی آمده اید. قرار است اینجا یک غواصی عمیق داشته باشیم توی تار و پود این کتاب، تا ببینیم خانجیان با چه ظرافتی توانسته جامعه و آدم هایش را به تصویر بکشد و چه پیام هایی را برای ما کنار گذاشته است. آماده اید برای سفری به اعماق ریا، تزویر و البته حقیقت؟ پس بزن بریم!

سفری به دنیای گورگن خانجیان: خالق روایت های عمیق

گورگن خانجیان کیست؟ آشنایی با صدایی منتقد

خب، قبل از اینکه بریم سراغ خود نمایشنامه ها، بد نیست کمی با خالق این اثر آشنا بشیم. گورگن خانجیان، متولد ۱۹۵۰، یکی از اون صداهای مهم و تأثیرگذار تو ادبیات معاصر ارمنستانه که آثارش حتی فراتر از مرزهای کشورش رفته و به زبان های مختلفی ترجمه شده. فکرش رو بکنید، یه نویسنده ارمنی که آثارش به روسی، انگلیسی، فارسی، گرجی و رومانیایی هم رسیده؛ این یعنی حرفاش جهانیه و فقط محدود به یک جغرافیا نیست. خانجیان فقط یه نویسنده معمولی نیست، اون یه منتقده، یه چشم بینا که جامعه رو موشکافی می کنه و بی پروا ایرادها و زخم هاش رو نشون می ده.

جوایز و افتخاراتی که به دست آورده، مثل جایزه «قلم طلایی» انجمن نویسندگان ارمنستان و مدال ارزشمند «مؤسس خورناتسی»، همه و همه گواهی بر اهمیت و تأثیرگذاری کارهای اونه. وقتی صحبت از نمایشنامه نویسی می شه، خانجیان یکی از اسم هاییه که تئاتر ارمنستان همیشه منتظر آثار جدیدشه. «بولرو» حتی بارها در ارمنستان و گرجستان روی صحنه رفته و حتی تو ایران خودمون هم در سال ۱۳۹۷ نمایشنامه خوانی شده و خیلی مورد استقبال قرار گرفته. این یعنی حرف های خانجیان فقط روی کاغذ نمی مونه، بلکه قابلیت نفس کشیدن روی صحنه و ارتباط مستقیم با مخاطب رو هم داره.

جهان بینی خانجیان و تأثیرش بر آثارش

شاید بپرسید جهان بینی خانجیان چیه که آثارش اینقدر عمیق و پرمغزه؟ اگه بخوایم خیلی خودمونی بگیم، اون به ذات انسان خیلی خوب نگاه می کنه. خانجیان از اون دسته نویسنده هاست که معتقده «سرشت حکمرانی و ریاست در وجود انسان هست، اما چون انسان موجودی است که توانایی فکرکردن دارد، باید بر حکمرانی خود حکمرانی کند.» این حرف، کلید فهم خیلی از شخصیت ها و اتفاقات تو نمایشنامه هاشه.

اون معتقده اگه دنبال آزادی هستی، باید دیگران رو هم آزاد بذاری. اگه کسی رو به بند می کشی، خودت هم اسیر می شی. این دیدگاه، یه رویکرد روانکاوانه به شخصیت ها بهش می ده. یعنی تو آثارش، آدم ها فقط ابزاری برای پیشبرد داستان نیستن، بلکه هر کدوم یه دنیای پیچیده از خواسته ها، ضعف ها و تقابل ها رو درون خودشون دارن. خانجیان با همین نگاه انتقادی، مسائل اجتماعی و سیاسی رو زیر ذره بین می بره و نشون می ده که چطور ریاکاری، پوچی شعارها و بحران هویت می تونه زندگی آدم ها و جامعه رو به تباهی بکشه.

شاید بخواهیم بگوییم، این نویسنده انگار با دقت و حوصله، روی زخم های جامعه دست می گذارد و با قلمش، آن ها را جلوی چشمان ما می آورد تا فراموش نکنیم که چه اتفاقاتی در پس پرده ی زندگی روزمره در جریان است.

بولرو: رقصی اجباری در کافه ای تاریک و پر راز

خلاصه ای از ماجرای بولرو: وقتی تاریکی، نقاب ها را برمی دارد

تصور کنید شب شده و تو یه کافه دنج، دو تا مرد و یه زن نشسته اند. همه چی عادیه تا اینکه چراغ ها خاموش می شن و کافه دار هم بی صدا در رو قفل می کنه و می ره. بله، این سه نفر توی یه کافه بسته و تو تاریکی محض زندانی می شن. نمایشنامه «بولرو» از همین نقطه شروع می شه. یه زن شاعر، یه مرد خشن و یه مرد سیاست مدار یا همون مرد پوشه دار، شخصیت های اصلی این داستانن.

وقتی نور نیست و راه فراری هم وجود نداره، آدم ها ناچارن با هم روبرو بشن. مکالمه ها شروع می شه و کم کم، گذشته ی هر کدوم، شخصیت واقعی شون و رازهای پنهانشون رو می بینیم. زن شاعر، تو ۱۶ سالگی مورد تجاوز قرار گرفته. مرد خشن، همون طور که از اسمش پیداست، روحیات زننده ای داره. اما اون مرد پوشه دار، داستانش فرق داره. یه پوشه همراهشه که انگار هویتشه، و حاضره هر کاری بکنه تا محتویاتش فاش نشه. ولی جالبه که هر چقدر بیشتر تلاش می کنه مخفیش کنه، بیشتر خودش و هویتش رو لو می ده. این سه نفر، با اینکه خیلی با هم فرق دارن، یه چیز مشترک دارن: همه شون قربانی دروغ و بی اخلاقی جامعه ان، طردشده هایی که حالا تو این کافه تاریک کنار هم گیر افتادن.

این اتفاقات همش داره می افته، در حالی که یه موسیقی خاص و تکرار شونده از بالا به گوش می رسه: موسیقی «بولرو» راول، آهنگساز معروف فرانسوی. این موسیقی، یه ریتم ثابت و اوج گیرنده داره که تو پس زمینه اتفاقات مدام تکرار می شه، انگار که جبر سرنوشت داره خودش رو نشون می ده. کم کم این مواجهه تبدیل به یه دوئل می شه، یه رویارویی تمام عیار بین شخصیت ها که هر کدوم می خوان خودشون رو نجات بدن، یا شاید هم همدیگر رو به تباهی بکشونن.

شخصیت ها و نمادها در بولرو: هر کس نمادی از ما

تو «بولرو»، شخصیت ها فقط آدم نیستن، اونا نمادهای زنده ی یه جامعه هستن. زن شاعر، می تونه نماد قربانیان جامعه ای باشه که حقوقشون پایمال شده. مرد خشن، نماینده قدرت سرکوبگره، کسی که شاید خودش هم قربانی یه سیستم بزرگ تر باشه. و مرد پوشه دار؟ اون قشنگ ترین نماد ریاکاریه، کسی که با هزار دوز و کلک می خواد ظاهرش رو حفظ کنه، اما اعمالش هویت واقعیش رو برملا می کنه.

کافه بسته و تاریکی، خودش یه نماده. کافه اینجا استعاره ای از جامعه ایه که درهایش به روی حقیقت بسته شده، جامعه ای که روشنایی و آگاهی توش جایی نداره و آدم ها تو ظلمت زندانی ان. تاریکی، فضاییه که آدم ها نمی تونن صورت خودشون رو از هم پنهان کنن، نمی تونن نقش بازی کنن و مجبور می شن ذات واقعی شون رو نشون بدن. و اون موسیقی «بولرو»؟ همون طور که گفتیم، اون نماد جبریه که روی همه سایه انداخته. انگار سرنوشت، با یه ریتم تکراری و بی امان، داره آدم ها رو به سمت یه اوج یا یک پایان تلخ می بره. یه جور رقص مرگ، که همه ناچارن توش شرکت کنن.

پیام های نهفته در بولرو: حقیقت تلخ سرشت انسانی

اگه بخوایم پیام های اصلی نمایشنامه بولرو رو تو چند جمله خلاصه کنیم، می تونیم بگیم: این نمایشنامه نشون می ده که وقتی شرایط سخت می شه و آدم ها تحت فشار قرار می گیرن، ماهیت واقعی شون فاش می شه. ریا و دروغ نمی تونه برای همیشه دووم بیاره و بالاخره حقیقت خودشو نشون می ده. همه ما، در اعماق وجودمون، شاید چیزهایی پنهان کرده باشیم که تو شرایط عادی به چشم نیاد، اما در تاریکی و انزوا، روی واقعی مون رو نشون می دن. این اثر، یه جور نقد تند به جامعه ایه که با دروغ و ریا خو گرفته و آدم های درستکار رو به حاشیه می رونه و قربانی می کنه.

مهم ترین پیام بولرو اینه که در تاریکی و جبر، ماهیت واقعی انسان ها آشکار می شه، جایی که نقاب ها بی اعتبار می شن و حقیقت تلخ، خودشو به رخ می کشه.

قطار سریع السیر در تاریکی: مسیری بی هدف به سوی سرنوشت نامعلوم

خلاصه ای از داستان قطار: بازتابی از یک جامعه در حال حرکت

حالا تصور کنید تو یه قطار نشستین که با سرعت تو دل تاریکی شب داره می ره، اما نمی دونین مقصدش کجاست. نمایشنامه «قطار سریع السیر در تاریکی» دقیقاً همین فضا رو داره. اینجا دیگه فقط سه نفر نیستن، یه عالمه شخصیت از قشرهای مختلف جامعه رو می بینیم: یه سخنور پر سر و صدا، یه قمارباز، یه دانشمند، یه دائم الخمر و کلی آدم دیگه که هر کدوم یه جور نماینده ی یه طبقه یا یه طرز فکر هستن.

این آدم ها تو یه واگن کنار هم قرار گرفتن و با هم تعامل می کنن. مکالمه ها و رفتارشون، آینه ایه از وضعیت جامعه. یه مرد سخنور هست که دور خودش یه عده رو جمع کرده و مدام شعارهای پرطمطراق درباره برابری و آزادی می ده، اما اعمالش با حرفاش جور درنمی آد. این قطار با همه این مسافراش، داره با سرعت به سمت یه سرنوشت نامعلوم و احتمالاً تلخ حرکت می کنه. انگار جامعه ای رو می بینی که بدون مقصد و بدون چراغ راهنما، داره به سمت یه پرتگاه می تازه.

نمادگرایی و شخصیت پردازی در قطار: جامعه ای در یک واگن

تو این نمایشنامه، خود قطار و حرکتش تو تاریکی، بزرگترین نماده. این قطار استعاره ای از جامعه ایه که بدون هدف و بینش روشن، داره به سمت یه آینده ی نامشخص و شاید هم تاریک حرکت می کنه. تاریکی هم که باز اینجا هست، نماد گمراهی، ناآگاهی و عدم شفافیته. شخصیت ها هم که از قشرهای مختلف هستن، هر کدوم نماینده ی یه بخش از جامعه ان؛ طبقاتی که شاید از هم متنفر باشن، اما تو یه واگن گیر افتادن و سرنوشت مشترکی دارن.

اون مرد سخنور، یه نماد قوی از ریاکاری و دورویی تو جامعه ایه که دم از آزادی و برابری می زنه، اما در عمل خودش هم یه دیکتاتور کوچیکه که فقط به فکر منافع خودشه. می بینید که خانجیان چقدر هوشمندانه، این پدیده های اجتماعی رو تو قالب شخصیت ها و فضاهای نمادین به تصویر می کشه. این نمایشنامه، یه جور هشدار جدیه به جامعه ای که حرف ها و شعارهای قشنگ توش زیاد شده، اما عمل و صداقت، گم شده.

درس هایی از قطار: هشداری برای همه

«قطار سریع السیر در تاریکی» به ما نشون می ده که چطور یه جامعه، می تونه آروم آروم به سمت تباهی بره، اون هم نه به خاطر یه دشمن خارجی، بلکه به خاطر نفاق و دورویی درونی خودش. آدم ها با حرف های گنده و شعارهای پوچ، همدیگه رو فریب می دن و راه رو گم می کنن. این نمایشنامه، یه جور زنگ خطره که می گه اگه تو جامعه، حرف و عمل یکی نباشه، اگه ریاکاری و تزویر رواج پیدا کنه، همه سوار بر یه قطار می شن که آخرش معلوم نیست کجا سر در میاره، اما بعید نیست به ته دره برسه. خانجیان اینجا با نهایت ظرافت و تلخی، پیامش رو بهمون می رسونه.

مضامین مشترک و نبوغ هنری گورگن خانجیان: فراتر از مرزها

آیینه ای به نام جامعه: ریا، تزویر و بی اخلاقی

حالا اگه به هر دو نمایشنامه «بولرو» و «قطار سریع السیر در تاریکی» نگاه کنیم، می بینیم یه سری تم های اصلی و جهان شمول تو هر دوشون مشترکه. تم هایی مثل ریا، تزویر، بی اخلاقی، دروغ در برابر حقیقت، جبر و اختیار، آزادی و اسارت، و البته نقد قدرت و جامعه. خانجیان با ظرافت خاصی این موضوعات رو تو دل داستان هاش جا داده. اون با نشون دادن آدم ها تو شرایط بحرانی (کافه بسته، قطار در تاریکی)، ذات واقعی شون رو به نمایش می ذاره و نشون می ده که چطور نقاب ها تو این شرایط کنار می رن. پیامش خیلی واضحه: جامعه ای که توش صداقت نباشه، دروغ رواج پیدا کنه و آدما برای منافعشون به هر کاری دست بزنن، یه جورایی تو یه کافه تاریک گیر افتاده یا سوار یه قطار بدون مقصده.

اینجاست که می فهمیم چرا آثار خانجیان فقط برای ارمنستان نیست. این موضوعات، مال همه ی جامعه ها و همه ی آدم هاست. ریاکاری و تزویر رو تو هر گوشه ای از دنیا می شه دید، چه تو یه کافه ی دنج، چه تو یه قطار پر از آدم. خانجیان با هنرمندی خاصی این نقاط مشترک انسانی رو پیدا می کنه و به تصویر می کشه.

سبک و تکنیک منحصر به فرد خانجیان: روایت هایی از دل واقعیت

چیزی که آثار خانجیان رو واقعاً خاص می کنه، سبک و تکنیک های نوشتاری اونه. اول از همه، استفاده هوشمندانه از فضای محدود و بسته اس؛ چه کافه، چه قطار. این فضاهای بسته، انگار یه میکروسکوپن که خانجیان جامعه رو توش می ذاره تا جزئیاتش رو خوب ببینیم. محدودیت فضا، باعث می شه تمرکز کامل روی شخصیت ها و دیالوگ هاشون باشه و این خودش یه هنره.

بعد می رسیم به دیالوگ ها. دیالوگ های خانجیان پرمعنا و عمیقن. حرف هایی که رد و بدل می شه، لایه های پنهانی داره و شما رو مجبور می کنه بهش فکر کنید. هیچ کلمه ای بی دلیل تو این نمایشنامه ها نیست و هر جمله ای، وزن خاص خودشو داره. نمادگرایی هم که تو آثارش خیلی پررنگه (تاریکی، موسیقی، قطار)، به داستان ها عمق بیشتری می ده و اونا رو از یه روایت ساده، به یه اثر هنری چندلایه تبدیل می کنه.

و در آخر، رویکرد روانکاوانه به شخصیت ها. خانجیان به خوبی نشون می ده که آدم ها چطور تو شرایط مختلف، از خودشون دفاع می کنن، دروغ می گن، یا ذات واقعی شون رو نشون می دن. اون به عمق روان آدم ها نفوذ می کنه و انگیزه ها و ترس هاشون رو برای ما روشن می کنه. اینا همش نشون دهنده نبوغ هنری یه نویسنده ی بزرگه.

چرا این نمایشنامه ها هنوز مهم اند؟ جایگاه بولرو و قطار سریع السیر در ادبیات

شاید بپرسید این نمایشنامه ها که سال ها پیش نوشته شدن، هنوز هم به درد امروز می خورن؟ قطعاً! همون طور که گفتیم، پیام های این کتاب ها جهانی و فراتر از زمان و مکانن. ریا و تزویر همیشه وجود داشته و خواهد داشت. نقد پوچی شعارها، چیزیه که تو هر دوره ای نیاز به یادآوری داره. این نمایشنامه ها، یه جور تلنگرن برای ما که به دور و برمون نگاه کنیم و ببینیم آیا ما هم تو یه کافه تاریک زندانی نیستیم، یا سوار بر یه قطار بی هدف؟

اهمیت این اثر تو ادبیات معاصر همینه که نه تنها به جامعه ارمنستان محدود نمی شه، بلکه پیامی فراتر از مرزها داره. گورگن خانجیان، با «بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی»، به ما نشون می ده که چطور می تونیم با هنر، آینه ای در برابر جامعه بگیریم و حقایق تلخ رو بدون سانسور به تصویر بکشیم. این آثار، نه تنها ادبیات نمایشی رو غنی تر کردن، بلکه به ما کمک می کنن تا خودمون و دنیامون رو بهتر بشناسیم.

چرا باید بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی را بخوانیم؟

خب، تا اینجا کلی درباره ی این کتاب و نویسنده اش حرف زدیم. حالا شاید بپرسید، بعد از همه ی این حرف ها، واقعاً چرا باید این کتاب رو بخونیم؟ چه چیزی توش هست که ارزش وقت گذاشتن رو داره؟

دعوت به تأمل: سفری به درون خود و جامعه

اول از همه، اگه شما از اون دسته آدمایی هستین که دوست دارن کتابی بخونن که فقط قصه تعریف نکنه، بلکه شما رو به فکر وا داره، «بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی» دقیقاً همونه که دنبالشین. این نمایشنامه ها شما رو مجبور می کنن به ذات انسان، به جامعه ای که توش زندگی می کنید و به نقش خودتون توش فکر کنید. بعد از خوندنش، احتمالاً مدت ها به دیالوگ ها، شخصیت ها و نمادهاش فکر می کنید و شاید حتی دیدتون نسبت به بعضی مسائل تغییر کنه.

دوم اینکه، این یه تجربه ی هنری از تئاتر مدرنه. اگه به نمایشنامه نویسی خلاق و کارهای متفاوت علاقه دارید، این کتاب یه نمونه ی عالیه. با خوندن این اثر، با یکی از برجسته ترین صداهای منتقد در ادبیات شرق آشنا می شید. خانجیان یه صدای متفاوته که حرف های مهمی برای گفتن داره و از بیان حقایق تلخ نمی ترسه. این کتاب بهتون نشون می ده که چطور می شه با کلمات، صحنه هایی زنده و تأثیرگذار خلق کرد و چطور یک فضای محدود می تونه بازتابی از یک دنیای بزرگ باشه.

و در آخر، خوندن این کتاب، یه جور دعوت به تفکره. دعوت به اینکه به وضعیت جامعه نگاهی دقیق تر بندازیم و نقش خودمون رو تو تغییر و بهبودش ببینیم. این کتاب ها به ما یادآوری می کنن که هر کدام از ما ممکن است در موقعیت هایی قرار بگیریم که نقاب از صورتمان بیفتد و باید بدانیم در آن لحظه، آیا از سرشت واقعی خود شرمسار خواهیم بود یا نه؟ اینجاست که اهمیت مطالعه ی این نمایشنامه ها پررنگ تر می شه.

نگاهی کوتاه به زبان خانجیان: تکه ای از کتاب

برای اینکه بیشتر حس و حال نمایشنامه های خانجیان رو درک کنید، بگذارید بخشی از دیالوگ های تأثیرگذار نمایشنامه «بولرو» رو با هم بخونیم. این تکه، قشنگ نشون می ده که چطور شخصیت ها تو تاریکی، با هم درگیر می شن و حقیقت ها چطور نمایان می شن:

مرد الف: [بیدار می شود و بطری خالی روی میزش را وارسی می کند.] آهای، نوشیدنی بیارید. نمی آرن. با شما هستم، آهای، نمی شنوین؟ نوشیدنی بیارین. نمی شنونن. خب، اگه نمی شنونن پس دوباره باید خوابید.
مرد ب: [بیدار می شود.] صدا کردن. آره، صدا کردن. من رو صدا می کنن. [از جایش بلند می شود.] اومدم، یه دقیقه، همین الان… ولی پوشهٔ پرونده م کو؟ [می گردد.] زیر دستم گذاشته بودم، چی شد؟… دزدیدن؟ [پیدا می کند.] آه، پوشه ام. این جاست. چقدر تاریکه، مرده شورش رو ببره. [به صندلی برخورد می کند.] واخ… زانوم رو شکوندم. [به زانویش نگاه می کند.] نه، خدا رو شکر نشکوندم.
مرد الف: سروصدا نباشه. کی جرئت کرده سروصدا کنه وقتی من خوابم؟
مرد ب: به عمد نکردم، این جا تاریکه.
مرد الف: تاریکه، تاریکه… وقتی موش های کور اعلام نارضایتی می کنن، پس یه چیزی توی دنیا ایراد پیدا کرده.
مرد ب: من رو صدا کردن الان، شما نبودین؟
مرد الف: نه.
مرد ب: ولی صدا کردن.
مرد الف: خواب دیدی.
مرد ب: خواب؟… یه دقیقه… من… من از کجا سر درآوردم؟ من کجا هستم؟
مرد الف: نمی دونم. از کجا بدونم که تو کجایی؟
مرد ب: ولی شما؟ شما کجا هستین؟ این رو لااقل می دونین؟
مرد الف: دست وردار.
مرد ب: بی توجهی شما باعث تعجبه، مشخص نکنیم کجا هستیم؟
مرد الف: مشخص کن، فقط بی سروصدا.
مرد ب: [با دقت به چهار طرف نگاه می کند.] نمی فهمم… .

این دیالوگ ها به خوبی فضای گیج کننده و بی هدف نمایشنامه را نشان می دهند، جایی که شخصیت ها حتی از موقعیت مکانی خود بی خبرند و تلاش برای کشف حقیقت، با ناباوری و سردرگمی همراه است.

جزئیات کتاب شناسی: شناسنامه بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی

برای اونایی که دوست دارن اطلاعات کامل تری از این کتاب داشته باشن، اینجا مشخصات فنیش رو براتون می نویسیم:

عنوان	توضیح
نام کامل کتاب	بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی: دو نمایشنامه ی تک پرده ای
نویسنده	گورگن خانجیان
مترجم	آندرانیک خچومیان
ناشر	انتشارات دیدآور
سال انتشار	۱۴۰۰
تعداد صفحات	۹۲ تا ۹۶ (بر اساس چاپ های مختلف)
شابک	978-600-104-150-1
فرمت	نسخه چاپی و الکترونیک (EPUB)

دیدید که کتاب از نظر تعداد صفحات خیلی حجیم نیست، اما از نظر محتوا و پیام، حسابی پر و پیمونه.

حرف آخر: قدر و قیمت این دو نمایشنامه

در پایان این سفرمون به دنیای «بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی»، باید بگیم که این کتاب، فقط یه مجموعه نمایشنامه نیست. این یه آیینه س که گورگن خانجیان خیلی هنرمندانه جلوی جامعه و آدم هاش گرفته تا خودشون رو توش ببینن. پیام اصلی خانجیان، چه تو «بولرو»ی تاریک و محدود و چه تو «قطار سریع السیر در تاریکی» پر از آدم و شعار، یه چیزه: مواظب ریاکاری باشیم، مواظب پوچی شعارها باشیم و از دروغ و تزویر دوری کنیم، وگرنه ممکنه خودمون رو تو یه بن بست تاریک پیدا کنیم یا سوار یه قطار بی مقصد.

این کتاب ها یه یادآوری قدرتمندند که حقیقت و صداقت، ارزش هاییه که باید همیشه برای حفظشون تلاش کنیم. پس اگه دنبال یه تجربه خوندن عمیق و پر از فکری هستید، پیشنهاد می کنم حتماً «خلاصه کتاب بولرو و قطار سریع السیر در تاریکی: دو نمایشنامه ی تک پرده ای ( نویسنده گورگن خانجیان )» رو تهیه کنید و اجازه بدید کلمات خانجیان شما رو به سفری ببرند که هم دیدگاهتون رو بازتر می کنه و هم شاید تلنگری برای بهتر دیدن اطرافتون باشه. مطمئن باشید پشیمون نمی شید.