نوستالژی مان شده هوای پاک – نارنجی

ما یک دستگاه تصفیه هوای خانه خریدیم. اما ما نه تنها از رسیدن به هوای پاک ناامید هستیم بلکه می خواهیم از وضعیت “خطرناک” خلاص شویم و همان “هوای ناسالم” قبلی را دریافت کنیم. با هوایی که سالهاست تنفس کرده ایم کم کم داریم جزو «گروه های حساس» می شویم و حالا حالت نارنجی و حسرت هوای سبز و پاک را می خواهیم. ما یک “آسمان آبی مجازی” را در سقف اتاق نشیمن آشپزخانه و حمام ایجاد می کنیم زیرا ما از دیدن آسمان آبی واقعی ناامید هستیم. از تصویر آسمان آبی لذت می بریم.

ما یک دستگاه محافظ برق خانگی برای مراقبت از لوازم خانگی در زمان قطع برق خریداری کردیم. اکنون به شرایطی رسیده ایم که حضور یا عدم حضور وکیل به موضوعی فرعی تبدیل شده است. ما به وجود یا عدم وجود برق فکر می کنیم. در صحبت های روزانه از اداره برق که به ما احترام گذاشته و قطعی برق را به ما اطلاع می دهند تمجید می کنیم چون خوشحالیم نرخ برق را نیز از طریق پیامک برای ما ارسال می کند.

برای درب منزلمان یک حفاظ آهنی خریدیم و یک دوربین مداربسته برای حیاط خانه مان نصب کردیم تا از شر دزدان محافظت کنیم. ما خودمان الان با ترس نشسته ایم و از خانه مان فیلم های سرقت را تماشا می کنیم. ما می خواستیم فیلم هایی در مورد دستگیری های خیابانی یا دزدی تلفن همراه ببینیم زیرا آنها تکراری و خسته کننده می شدند.

در تابستان پنجره های خود را آب بندی می کردیم تا گرد و غبار وارد خانه نشود اما اکنون ذرات ریز گرد و غبار در هوا هستند و همیشه مهمان خانه ها و ریه های ما هستند. برگ های گل های داخل خانه خود را هر روز با حوله تمیز می کنیم تا کمترین تار مو گیر نکند و آنها را از خفگی نجات دهیم. لذت ما تمیز نگه داشتن برگ های کوچک گل های آپارتمانی است. گرد و غبار آنقدر زیاد شده که مردم دیگر نمی توانند مردم را در شهر ببینند.

امروز با ترس و امید فکر می کنیم که آیا گاز قطع می شود یا نه. با ترس می پرسیم تا کی بنزین داریم؟ حقیقت وقتی برق نداریم برق نداریم و خانه هایمان سرد می شود. میخواستم بگم بدون برق داریم برای دوران بدون گاز تمرین میکنیم. امکان نداشت همه ما ثروتمند باشیم و حالا همه با هم فقیر می شویم.

دیروز یکی از دوستان برای من چند فایل صوتی فرستاد. گفت: گوش کن آسان است. صدای آب بود صدای پرندگان صدای باد. در حین گوش دادن مدتی تردید کردم. از خود زندگی زیبا به تصاویر زیبای زندگی رسیده ایم و اکنون به صدای زیبای زندگی گوش می دهیم که چقدر تلخ و دردناک است. اما باید خوشحال باشیم که همچنان به صدای جان باخته گوش می دهیم

آنچه خواندید یک متن ادبی نبود. سادگی زندگی روز به روز در وجود ما از بین می رود. اگر در این کشور تصمیمات سخت گرفته نشود اوضاع تلخ تر از گذشته می شود. کاش کمی عجله کنند. کاش صدای سکوت این روزهای جامعه را می شنید. گاهی سکوت و درون نگری بیش از فریاد بیان می کند.

دغدغه جامعه شناختی من این است که جامعه به سمت سرنوشت گرایی پیش برود و آنچه را که عنوان شد به عنوان سرنوشت خود در نظر بگیرد. چقدر این وضعیت برای جامعه دردناک خواهد بود.