خلاصه کتاب من آلفرد هیچکاک هستم ( نویسنده مگ بلویسو، پام پولاک )

آلفرد هیچکاک، نامی که با دلهره و تعلیق گره خورده، استاد مسلم ساختن صحنه هایی است که قلب آدم را به تپش می اندازند. اگر همیشه کنجکاو بودید که چطور یک نفر می تواند تا این حد ذهن بیننده اش را درگیر کند، کتاب «من آلفرد هیچکاک هستم» نوشته مگ بلویسو و پام پولاک، درست مثل یک دوربین زوم کننده، روی زندگی این نابغه فوکوس کرده. این کتاب به زبان ساده و شیرین، داستان پسرکی را روایت می کند که ترس های کودکی اش، الهام بخش بزرگ ترین شاهکارهای سینمایی شد. آماده اید تا سری به دنیای هیچکاک بزنیم؟

این مقاله قرار است یک راهنمای جامع باشد، خلاصه ای از آن کتاب دلنشین و داستانی، تا شما هم بتوانید با جنبه های مختلف زندگی و کار هیچکاک آشنا شوید، از دوران کودکی پر از رمز و رازش تا اوج شهرت و تبدیل شدن به استاد دلهره. باور کنید خواندنش مثل دیدن یکی از فیلم های خودش جذاب است، پُر از نکته و غافلگیری. هدف اینجاست که شما نه تنها با زندگی یک فیلمساز بزرگ آشنا شوید، بلکه شاید انگیزه ای پیدا کنید تا خود کتاب را هم بخوانید و بیشتر در دنیای او غرق شوید.

بخش اول: سال های شکل گیری و نخستین جرقه های نبوغ (کودکی تا ورود به سینما)

فصل ۱: منو هیچک صدا کن – کودکی و ریشه های ترس

فکرش را بکنید، لندن، اوایل دهه ۱۹۰۰. شهری شلوغ و پُر از اتفاق، جایی که یک پسر بچه چاق و ساکت به اسم آلفرد، زندگی می کرد. شاید فکرش را هم نمی کردید که همین پسر بچه خجالتی، روزی قرار است دنیا را با فیلم هایش میخکوب کند. یکی از معروف ترین داستان های کودکی او که خودش بارها تعریف کرده، اتفاقی است که حسابی روی روانش تأثیر گذاشت. می گویند وقتی آلفرد پنج شش ساله بود، پدرش او را با یک نامه به کلانتری فرستاد. پلیس نامه را خواند، دست آلفرد را گرفت و او را به سلول بازداشتگاه برد و در را رویش قفل کرد. به آلفرد کوچولو گفتند: این بلاییه که سر پسرهای بدجنس میاریم. تصور کنید وحشت آن لحظه را! برای یک بچه کوچک، پنج دقیقه ماندن در یک سلول زندان، به اندازه یک عمر طول کشید. بعد از چند دقیقه پلیس او را بیرون آورد و گفت امیدوار است درسش را گرفته باشد.

آلفرد هیچکاک همیشه معتقد بود که همین تجربه کوتاه در سلول زندان، ریشه های ترس و دلهره را در وجودش کاشته و بعدها به سوخت اصلی فیلم هایش تبدیل شده است.

این تجربه، شاید ریشه بسیاری از ترس ها و تم های مورد علاقه اش در فیلم ها شد: آدم های بی گناهی که گرفتار اتهامات دروغین می شوند، ترس از قانون و اقتدار، و حس حبس شدن. هیچکاک از کودکی، به جای اینکه مثل بقیه بچه ها شیطنت کند، بیشتر مشاهده گر بود. او دنیا را از پشت عینک کنجکاوی نگاه می کرد، جزئیاتی را می دید که از چشم بقیه پنهان می ماند. همین دقت به جزئیات و حس ترس، بعدها به او کمک کرد تا بتواند دلهره را به ماهرترین شکل ممکن روی پرده سینما بیاورد.

فصل ۲: صندلی کارگردانی – از مدرسه تا جهان سینما

بزرگ شدن هیچکاک هم مثل خودش، متفاوت بود. او به یک مدرسه یسوعی رفت و همانجا بود که با مفاهیمی مثل گناه، تقاص و نظم سختگیرانه آشنا شد؛ چیزهایی که بعدها بارها در فیلم هایش بازتاب پیدا کردند. وقتی پدرش در سن پانزده سالگی آلفرد از دنیا رفت، او مجبور شد ترک تحصیل کند و برای کمک به خانواده، سر کار برود. آلفرد در یک شرکت تلگراف مشغول به کار شد، اما روح هنرمند و کنجکاوش آرام و قرار نداشت. او شب ها در کلاس های آزاد دانشگاه لندن شرکت می کرد و عکاسی و هنر می آموخت. راستش را بخواهید، همین علاقه به تصویر و چیدمان بصری، پایه های ورودش به دنیای فیلمسازی شد.

او از همان زمان عاشق سینما بود، اما نه هر سینمایی. هیچکاک مجلات فنی سینمایی را مطالعه می کرد و تفاوت های بین سینمای آمریکا و انگلستان را خوب می فهمید. به نظرش، فیلم های آمریکایی با استفاده از نورپردازی ماهرانه، بازیگران را برجسته تر نشان می دادند، در حالی که فیلم های انگلیسی کمی تخت و بی روح به نظر می آمدند. این دیدگاه دقیق و فنی، نشان می داد که او فقط یک تماشاچی ساده نیست، بلکه ذهنی تحلیل گر و خلاق پشت این تماشاگری پنهان شده است. در سال ۱۹۲۰، وقتی شرکت پارامونت لاسکی در لندن یک استودیو فیلمسازی راه انداخت، آلفرد با نقاشی ها و طراحی هایش به سراغشان رفت. او به عنوان طراح کادرهای متن فیلم استخدام شد. در آن زمان، فیلم ها صامت بودند و دیالوگ ها و توضیحات روی صفحاتی به نام کادرهای متن نمایش داده می شدند. این اولین گام هیچکاک به دنیای جادویی سینما بود، جایی که قرار بود بعدها پادشاهی کند.

بخش دوم: کارگردان جوان در انگلستان و ساخت سبک خاص

فصل ۳: دوران خیزش به سمت موفقیت – اولین گام ها در کارگردانی

بعد از مدتی کار به عنوان طراح کادرهای متن، هیچکاک فرصت های بیشتری برای یادگیری و تجربه پیدا کرد. او در بخش های مختلف تولید فیلم، از جمله دستیاری کارگردان و نویسندگی، فعالیت کرد. این تجربه های عملی، به او دید کاملی از فرآیند ساخت فیلم داد. در سال ۱۹۲۵، بالاخره فرصت ساخت اولین فیلم خودش، باغ لذت (The Pleasure Garden) فراهم شد. این فیلم صامت، شروعی بود برای ظهور یک کارگردان بزرگ. او در این دوران، با آلما رویل (Alma Reville)، تدوینگر بااستعدادی که بعدها همسر و همکار همیشگی اش شد، آشنا شد. آلما نقش بسیار مهمی در زندگی و کار هیچکاک داشت؛ او نه تنها همسرش بود، بلکه مشاور، منتقد و یار همیشگی اش در تمام پروژه ها محسوب می شد.

هیچکاک از همان ابتدا نشان داد که به جای داستان گویی خطی، به تعلیق علاقه بیشتری دارد. او می خواست کاری کند که مخاطب با شخصیت ها همذات پنداری کند و مدام منتظر اتفاق بعدی باشد، نه اینکه فقط از یک غافلگیری آنی شوکه شود. اولین فیلم های انگلیسی اش مثل مستاجر: داستانی از مه آلود لندن (The Lodger: A Story of the London Fog) که در سال ۱۹۲۷ ساخته شد، نشان دهنده همین سبک بود. او در این فیلم ها، امضای خودش را هم کم کم اضافه کرد: حضور کوتاه خودش در فیلم (کامیو). این کار، بعدها تبدیل به یکی از جذابیت های خاص فیلم های هیچکاک شد و تماشاگران همیشه منتظر دیدن او در گوشه ای از صحنه بودند.

فصل ۴: کارگردان بزرگ انگلستان – شهرت و تثبیت نام

دهه ۱۹۳۰ برای هیچکاک نقطه عطفی بود. سینما از صامت به ناطق تبدیل شده بود و خیلی از کارگردانان با این تغییر مشکل داشتند، اما هیچکاک هوشمندانه این تکنولوژی جدید را در آغوش گرفت و به نفع خودش از آن استفاده کرد. او متوجه شد که صدا می تواند ابزار قدرتمندی برای افزایش تعلیق و دلهره باشد. فیلم باج گیری (Blackmail) در سال ۱۹۲۹، اولین فیلم ناطق بریتانیایی بود که هیچکاک کارگردانی کرد و با استقبال بی نظیری روبرو شد.

در این دوره، او چندین فیلم جاسوسی و دلهره آور ساخت که او را به یکی از کارگردانان برجسته بریتانیا تبدیل کرد. فیلم هایی مثل سی و نه پله (The 39 Steps) در سال ۱۹۳۵ و خانم ناپدید می شود (The Lady Vanishes) در سال ۱۹۳۸، نمونه های درخشانی از این دوره هستند. این فیلم ها پر از دسیسه های پیچیده، قهرمانان بی گناهی که در موقعیت های خطرناک گیر افتاده اند و البته، آن حس تعلیق همیشگی هیچکاک بودند. او در این فیلم ها، تکنیک های جدیدی مثل مک گافین (MacGuffin) را به کار گرفت؛ شیء یا اطلاعاتی که به ظاهر برای پیشبرد داستان مهم است، اما در واقعیت، فقط بهانه ای برای به حرکت درآوردن شخصیت ها و ایجاد تعلیق است. این دوره از زندگی هیچکاک، نشان داد که او یک استاد مسلم در ساخت فیلم های هیجان انگیز است و نامش به عنوان یکی از پیشگامان سینمای دلهره ، در انگلستان تثبیت شد.

بخش سوم: فتح هالیوود و اوج گیری جهانی (معرفی شاهکارها و میراث)

فصل ۵: سلام هالیوود – مهاجرت به آمریکا و چالش های جدید

شهرت هیچکاک از مرزهای انگلستان فراتر رفته بود. در اواخر دهه ۱۹۳۰، دیوید او. سلزنیک (David O. Selznick)، تهیه کننده قدرتمند هالیوودی، او را به آمریکا دعوت کرد. این یک فرصت بزرگ برای هیچکاک بود تا در بزرگ ترین صنعت فیلمسازی دنیا، توانایی هایش را به نمایش بگذارد. اما مهاجرت به هالیوود چالش های خاص خودش را هم داشت. هیچکاک که به استقلال عمل در انگلستان عادت کرده بود، حالا باید با سیستم استودیوهای بزرگ هالیوود کنار می آمد؛ جایی که تهیه کننده ها قدرت زیادی داشتند و کارگردان ها باید از قوانین آن ها پیروی می کردند.

اولین فیلم هیچکاک در هالیوود، ربکا (Rebecca) در سال ۱۹۴۰ بود. این فیلم یک موفقیت بزرگ تجاری و هنری به حساب می آمد و حتی جایزه اسکار بهترین فیلم را هم از آن خود کرد. ربکا با فضای گوتیک و روان شناختی اش، نشان داد که هیچکاک حتی در محیطی جدید هم می تواند شاهکار خلق کند. او به سرعت به یکی از پرکارترین و موفق ترین کارگردانان هالیوود تبدیل شد. هر چند با تهیه کنندگانی مثل سلزنیک اختلاف سلیقه داشت، اما توانست هویت هنری خود را حفظ کند و فیلم هایی بسازد که هم مورد علاقه منتقدان و هم تماشاگران بود.

فصل ۶: جنگ – تأثیر جنگ بر آثار و نگاه هیچکاک

جنگ جهانی دوم، سایه سنگین خود را بر تمام دنیا افکنده بود و سینما هم از این قاعده مستثنی نبود. هیچکاک در این دوران، چندین فیلم ساخت که فضای جنگ و دلهره های آن را به خوبی بازتاب می داد. فیلم هایی مانند خبرنگار خارجی (Foreign Correspondent) در سال ۱۹۴۰ و خرابکار (Saboteur) در سال ۱۹۴۲، با تم های جاسوسی و فرار، به خوبی اضطراب آن دوران را نشان می دادند. هیچکاک نه تنها فیلم های تفریحی می ساخت، بلکه با آثارش به نوعی در تلاش های جنگی هم سهیم بود. او حتی دو فیلم کوتاه مستند تبلیغاتی به زبان فرانسوی برای متفقین کارگردانی کرد که البته بعداً کمتر دیده شدند.

در این دوران، هیچکاک با هوشمندی، ترس های جامعه را به زبان سینما ترجمه می کرد. او نشان داد که چگونه جنگ می تواند زندگی عادی انسان ها را زیر و رو کند و چهره ای دیگر از واقعیت را به نمایش بگذارد. این فیلم ها، علاوه بر ارزش سرگرمی، دارای عمق روان شناختی هم بودند و به کاوش در طبیعت انسان در مواجهه با خطرات و تهدیدهای بزرگ می پرداختند. او در این دوره، مهارت خود را در ساخت تریلرهای سیاسی و جاسوسی که آمیزه ای از هیجان و پیام های پنهان بودند، به اوج رساند.

فصل ۷: آلفرد هیچکاک ارائه می دهد – ورود به تلویزیون

در دهه ۱۹۵۰، با ظهور تلویزیون، بسیاری از کارگردانان و استودیوهای سینمایی نگران شدند که این رسانه جدید، سینما را به خطر بیندازد. اما هیچکاک، مثل همیشه، با نگاهی متفاوت به این پدیده نگاه کرد. او نه تنها تلویزیون را تهدید نمی دید، بلکه آن را فرصتی برای گسترش دامنه فعالیت ها و معرفی سبک خاص خودش به مخاطبان بیشتر می دانست. در سال ۱۹۵۵، او برنامه تلویزیونی آلفرد هیچکاک ارائه می دهد (Alfred Hitchcock Presents) را آغاز کرد.

این برنامه، مجموعه ای از داستان های کوتاه دلهره آور و جنایی بود که خود هیچکاک مجری آن ها بود. تصویر سایه هیچکاک که با موسیقی معروفش ظاهر می شد، به نمادی فرهنگی تبدیل شد. او با لحن خشک و طنز خاص خودش، مقدمه و مؤخره هر داستان را تعریف می کرد و گاهی هم پایان های غافلگیرکننده را به شوخی به تماشاگر یادآوری می کرد. آلفرد هیچکاک ارائه می دهد یک موفقیت بزرگ بود و هیچکاک را از یک کارگردان صرف، به یک چهره عمومی و شناخته شده تبدیل کرد. این برنامه، به او اجازه داد تا با بودجه کمتر و آزادی عمل بیشتر، ایده های خلاقانه خود را آزمایش کند و به میلیون ها نفر در خانه هایشان، طعم دلهره خالص را بچشاند. این حرکت، نشان دهنده هوش تجاری و دید بلندمدت هیچکاک در کنار نبوغ هنری اش بود.

فصل ۸: پستی و بلندی های زندگی – پشت پرده شهرت

پشت پرده شهرت و موفقیت های بی نظیر، زندگی هیچکاک هم مانند هر انسان دیگری، پستی و بلندی های خاص خودش را داشت. او به خاطر شخصیت درون گرایش و وزن زیادش، در کودکی مورد تمسخر قرار می گرفت، و این موضوع تأثیر عمیقی بر او گذاشت. این تجربیات، به نوعی او را به سمت مشاهده گری سوق داد و به او کمک کرد تا شخصیت های آسیب پذیر و گاهی عجیب و غریب را در فیلم هایش با عمق بیشتری به تصویر بکشد. رابطه او با بازیگران زن، به خصوص در سال های پایانی کارش، گاهی حاشیه ساز می شد و منتقدان او را به کنترل گری و وسواس متهم می کردند. با این حال، هیچ کس نمی توانست پشتکار و تعهد او را به هنر سینما انکار کند.

هیچکاک یک برنامه ریز فوق العاده بود. او قبل از شروع فیلمبرداری، تمام جزئیات صحنه ها را روی استوری بورد (StoryBoard) طراحی می کرد و حتی دیالوگ ها را هم از پیش مشخص می کرد. این وسواس در برنامه ریزی به او کمک می کرد تا در صحنه فیلمبرداری، با اعتماد به نفس کامل کار کند و کمترین اتلاف وقت و منابع را داشته باشد. این پشتکار و روشمند بودن، یکی از کلیدهای موفقیت او در خلق آثاری بی نظیر بود. او به معنای واقعی کلمه، برای هر لحظه از فیلم هایش فکر کرده بود.

فصل ۹: موتل بیتس و پرندگان – شاهکارهایی که سینما را تغییر دادند

اگر بخواهیم از ماندگارترین و تأثیرگذارترین آثار هیچکاک صحبت کنیم، بدون شک باید به روانی (Psycho) و پرندگان (The Birds) اشاره کنیم. این دو فیلم، نه تنها ژانر دلهره را بازتعریف کردند، بلکه قواعد سینمای زمان خود را هم به چالش کشیدند.

* روانی (Psycho – 1960): این فیلم یک انقلاب تمام عیار بود. فکرش را بکنید، شخصیت اصلی فیلم در همان یک سوم ابتدایی داستان کشته می شود! این اتفاق، تماشاگران را در شوک فرو برد. صحنه معروف دوش گرفتن، با تدوین خارق العاده و موسیقی دلهره آورش، تبدیل به یکی از نمادین ترین صحنه های تاریخ سینما شد. هیچکاک با روانی، نشان داد که ترس می تواند از دل مسائل روان شناختی و روزمره بیرون بیاید، نه فقط از هیولاهای خیالی. او حتی برای اینکه پایان فیلم لو نرود، از بازیگران و عوامل خواست تا سوگند یاد کنند و هیچ کس اجازه نداشت قبل از اکران، فیلم را ببیند. این فیلم با هزینه کم ساخته شد و سود نجومی به دست آورد و مسیر ژانر وحشت را برای همیشه تغییر داد.

* پرندگان (The Birds – 1963): بعد از روانی، هیچکاک دوباره با پرندگان ثابت کرد که در نوآوری بی همتاست. در این فیلم، طبیعت، خودش تبدیل به منبع اصلی وحشت می شود. پرندگان، بدون هیچ توضیح منطقی، به انسان ها حمله می کنند. این فیلم با جلوه های ویژه پیشرفته زمان خود و پایان باز و مبهمش، حس بی دفاعی انسان در برابر نیروهای غیرقابل توضیح طبیعت را به خوبی به تصویر کشید. پرندگان نه تنها یک فیلم دلهره آور بود، بلکه یک اثر هنری با لایه های روان شناختی عمیق درباره از دست دادن کنترل و وحشت از ناشناخته ها.

این دو فیلم، فقط داستان های ترسناک نبودند؛ آن ها مطالعات عمیقی در باب روان انسان، ترس های درونی و ماهیت خشونت بودند. هیچکاک با این آثار، مرزهای سینما را جابجا کرد و نشان داد که چگونه می توان با استفاده از تصویر، صدا و روایت، تماشاگر را تا عمق وجودش تحت تأثیر قرار داد.

فصل ۱۰: آقا هیچک – میراث ابدی استاد

آلفرد هیچکاک تا پایان عمرش به ساخت فیلم ادامه داد، هرچند برخی از آثار پایانی او مثل مارنی (Marnie) یا جنون (Frenzy) به اندازه شاهکارهای قبلی اش مورد استقبال قرار نگرفتند، اما باز هم مهر خاص او را بر خود داشتند. در سال ۱۹۸۰، تنها چند ماه قبل از درگذشتش، ملکه الیزابت دوم به پاس یک عمر خدمات هنری، لقب سِر را به او اعطا کرد. این افتخار، نقطه پایانی باشکوه بر زندگی پربار این کارگردان بزرگ بود.

میراث آلفرد هیچکاک فراتر از تعداد فیلم هایی است که ساخت. او یک زبان سینمایی جدید خلق کرد؛ زبانی که بر پایه تعلیق، روان شناسی شخصیت و بازی با انتظارات تماشاگر بنا شده بود. او به ما یاد داد که گاهی اوقات، آنچه که نمی بینیم، ترسناک تر از چیزی است که می بینیم. مک گافین های او، کامیئوهای بامزه اش، و توانایی بی نظیرش در ایجاد فضایی پر از اضطراب و هیجان، همه و همه جزئی از امضای هنری او هستند.

هیچکاک بر نسل های بعدی فیلم سازان، از مارتین اسکورسیزی گرفته تا کوئنتین تارانتینو، تأثیر عمیقی گذاشت. او نه تنها راه را برای ژانر دلهره باز کرد، بلکه نشان داد که چگونه یک کارگردان می تواند یک نویسنده واقعی با دوربین باشد و چشم انداز منحصر به فرد خودش را داشته باشد. به همین دلیل است که هنوز هم، سال ها پس از مرگش، آلفرد هیچکاک همچنان استاد دلهره باقی مانده و فیلم هایش در سراسر جهان مورد ستایش و مطالعه قرار می گیرند. او نه تنها فیلم ساخت، بلکه خودش را در تاریخ سینما ثبت کرد.

ویژگی های برجسته کتاب من آلفرد هیچکاک هستم

خب، حالا که یک گشت و گذار حسابی در زندگی آلفرد هیچکاک داشتیم، بد نیست کمی هم درباره خود کتاب من آلفرد هیچکاک هستم صحبت کنیم. راستش را بخواهید، این کتاب یک نمونه عالی از این است که چطور می توان یک زندگی نامه مهم و پیچیده را برای مخاطب جوان، جذاب و قابل فهم کرد. نویسندگان، مگ بلویسو و پام پولاک، کارشان را عالی انجام داده اند.

اول از همه، زبان کتاب خیلی ساده و روان است. خبری از اصطلاحات سخت سینمایی یا تحلیل های پیچیده نیست. همه چیز مثل یک داستان جذاب و شیرین روایت می شود، طوری که حتی اگر تا به حال یک فیلم هم از هیچکاک ندیده باشید، باز هم با داستان زندگی اش ارتباط برقرار می کنید. این سبک داستانی، کمک می کند تا اطلاعات به راحتی در ذهن خواننده بنشیند.

دوم، نویسندگان فقط به معرفی فیلم ها نپرداخته اند. آن ها سعی کرده اند به جنبه های انسانی و روان شناختی هیچکاک هم بپردازند. مثلاً همان ماجرای کودکی اش در کلانتری که خواندیم، نشان می دهد چطور تجربیات شخصی او، در نهایت به بن مایه آثار هنری اش تبدیل شد. این رویکرد، به خصوص برای نوجوانان، خیلی الهام بخش است، چون نشان می دهد حتی ترس ها و ضعف های آدم هم می تواند تبدیل به نقطه قوت و منبع خلاقیت شود.

این کتاب از سری Who Was? (چه کسی بود؟) است که به طور کلی برای معرفی شخصیت های بزرگ تاریخ به نوجوانان نوشته شده و توانسته در این زمینه بسیار موفق عمل کند. در نهایت، من آلفرد هیچکاک هستم نه تنها یک معرفی جامع از یک کارگردان بزرگ است، بلکه یک درس زندگی درباره پشتکار، خلاقیت و پیدا کردن راه خود در دنیاست.

نتیجه گیری: درس هایی برای نسل امروز از زندگی آلفرد هیچکاک

بالاخره رسیدیم به پایان این سفر دلهره آور و جذاب به زندگی آلفرد هیچکاک، استاد بی چون و چرای سینما. از کودکی ترسو و درون گرای او در لندن تا تبدیل شدنش به یکی از تأثیرگذارترین کارگردانان تاریخ هالیوود، دیدیم که چطور یک ذهن خلاق می تواند از هر تجربه ای، حتی ترسناک ترین آن ها، برای خلق هنر استفاده کند. هیچکاک به ما نشان داد که تعلیق و دلهره، فقط به معنای خون و خونریزی نیست، بلکه می تواند یک بازی هوشمندانه با ذهن تماشاگر باشد.

داستان زندگی هیچکاک، درسی بزرگ برای همه ماست. فرقی نمی کند به سینما علاقه داشته باشید یا نه، از این مرد می توانید یاد بگیرید که چطور به استعدادهای خودتان اعتماد کنید، چطور از نقاط ضعف به عنوان سکوی پرتاب استفاده کنید و چطور با پشتکار و خلاقیت، مهر و امضای خودتان را بر جهان بگذارید. او هیچ وقت از تجربه کردن نترسید، چه با ورود به تلویزیون و چه با شکستن قواعد سینمایی در شاهکارهایش مثل روانی.

اگر تا به حال فکر می کردید که سینما فقط چند ساعت سرگرمی است، هیچکاک به شما ثابت کرد که می تواند ابزاری برای کندوکاو در اعماق روان انسان باشد. خلاصه اینکه، زندگی آلفرد هیچکاک یک جور نقشه راه است برای هر کسی که می خواهد متفاوت باشد و اثری ماندگار از خودش به جا بگذارد. پیشنهاد می کنیم حتماً نسخه کامل کتاب «من آلفرد هیچکاک هستم» را مطالعه کنید. باور کنید این کتاب، پنجره ای تازه به دنیای این نابغه باز می کند و شاید، شما را هم به سمت ماجراهای هیجان انگیز زندگی خودتان سوق دهد.