خلاصه کتاب فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی ( نویسنده ایلان کاپور )

کتاب فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی نوشته ایلان کاپور، در واقع یک نقد عمیق و جنجالی به پدیده کمک رسانی سلبریتی هاست که نشان می دهد این فعالیت ها، برخلاف تصور رایج، همیشه هم بی غرض نیستند و اغلب در راستای منافع سیستم سرمایه داری نئولیبرال و سیاست زدایی از مسائل اجتماعی عمل می کنند. کاپور با نگاهی تحلیلی به ما یادآوری می کند که پشت پرده این کمک های خیرخواهانه، لایه های پنهانی از ایدئولوژی نهفته است.

تا حالا شده به این فکر کنید که چرا بعضی از سلبریتی ها اینقدر برای کارهای خیر سر و صدا می کنند؟ چرا همیشه جلوی دوربین ها هستند و از کمک به نیازمندان یا مبارزه با فقر و بیماری حرف می زنند؟ خب، ایلان کاپور تو کتابش، فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی، یه جورایی پرده از این ماجرا برمی داره. این کتاب فقط یه خلاصه از کارهای خوب سلبریتی ها نیست؛ بلکه یه تحلیل حسابی و خیلی عمیقه که نشون می ده شاید این فعالیت ها اونقدر هم که به نظر می رسن، بی عیب و ایراد نباشن.

کاپور تو این کتاب، با یه رویکرد انتقادی و با الهام از حرف های فیلسوف معروف، اسلاوی ژیژک، به سراغ پدیده انسان دوستی سلبریتی ها میره. اون معتقده که خیلی وقتا، این کمک های به ظاهر خیرخواهانه، ابزاری میشن تو دست سیستم های بزرگتر، مثل سرمایه داری نئولیبرال، تا وضعیت موجود رو حفظ کنن و نذارن کسی به ریشه های اصلی مشکلات فکر کنه. یعنی به جای اینکه به فکر حل ریشه ای فقر یا نابرابری باشیم، فقط حواسمون پرت کمک های مقطعی و نمایشی میشه. اینجاست که کاپور اصطلاح ایدئولوژی دهشگری جهانی رو مطرح می کنه تا نشون بده چطور این کمک ها، خودشون بخشی از یک سیستم فکری بزرگتر هستن.

پس، اگر شما هم دلتون میخواد بدونید پشت لبخندهای مهربانانه و دست های بخشنده سلبریتی ها تو کارهای خیر چی پنهان شده، یا اینکه چه جور ایدئولوژی هایی ممکنه این فعالیت ها رو هدایت کنن، این مقاله می تونه یه دریچه جدید رو به روتون باز کنه. قراره با هم سفری به دنیای این کتاب داشته باشیم و ببینیم کاپور چطور به سوالات مهمی مثل اینها جواب میده و ما رو به فکر فرو می بره.

مفهوم سلبریتی و چارچوب نظری کتاب: آیا سلبریتی ها ناجی اند یا بازیگر؟

قبول دارید که مفهوم سلبریتی این روزها خیلی فرق کرده؟ دیگه فقط یه هنرپیشه معروف یا یه ورزشکار ستاره نیست. سلبریتی های امروز یه جورایی فراتر از این ها هستن و یه بخش جدایی ناپذیر از زندگی ما شدن، مخصوصاً با رشد قارچ گونه شبکه های اجتماعی. ایلان کاپور تو کتابش، خیلی خوب توضیح میده که چطور رسانه ها نقش اصلی رو تو ساخت و تثبیت پدیده سلبریتی بازی می کنن.

تکامل مفهوم سلبریتی در عصر رسانه: از شهرت تا ابزار بازاریابی

قدیم ها اگه یکی تو یه رشته ای خیلی خوب بود، می گفتن فلانی ستاره است یا آدم معروفیه. اما سلبریتی های امروز یه چیز دیگه هستن. اینا فقط به خاطر استعدادشون مشهور نشدن؛ بیشتر به خاطر این معروف شدن که می تونن «فروش بیشتر» ایجاد کنن یا حتی «پیروزی» تو یه کمپین سیاسی رو رقم بزنن. شرکت های بزرگ، حسابی رو اینا سرمایه گذاری می کنن تا برندشون رو ارتقا بدن. رسانه ها هم که ماشاءالله، با کلی تبلیغات و نمایش های جذاب، از این سلبریتی ها اسطوره می سازن. یعنی، سلبریتی بودن تقریباً بدون رسانه بی معنیه، و اینجاست که ایلان کاپور میگه این پدیده بیشتر از اینکه یه چیز طبیعی باشه، یه ساختار رسانه ای و تجاریه.

ایدئولوژی دهشگری جهانی از دیدگاه ایلان کاپور و اسلاوی ژیژک: پشت صحنه کمک های خیرخواهانه

کاپور تو این کتاب، از ایده های اسلاوی ژیژک، فیلسوف معروف، خیلی استفاده می کنه تا به ما نشون بده چطور چیزی که به نظر میاد اخلاقی و بی طرفانه است، در واقع داره به یه ایدئولوژی خاص خدمت می کنه: همون ایدئولوژی دهشگری جهانی. ژیژک می گه کار نقد ایدئولوژی اینه که چیزای ناگفته و حقایق پنهان رو آشکار کنه. کاپور هم همین رو درباره فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها می گه.

اون یه فرقی بین دهشگری (که بیشتر ریشه های دینی داره) و انسان دوستی (که بیشتر سکولاره) میذاره. اما میگه هر دوی اینها در نهایت به یه جا ختم میشن: سیاست زدایی. یعنی چی؟ یعنی حواس مردم رو از راه حل های سیاسی و ساختاری دور می کنن و به سمت راه حل های موقتی و نمایشی می برن. اونایی که کمک می کنن میشن قهرمان، و اونایی که کمک میگیرن میشن قربانی های منفعل. این ارتباط یه جورایی سلسله مراتبی ایجاد می کنه و اجازه نمیده به ریشه های نابرابری و فقر نگاه عمیق تری بندازیم.

ایلان کاپور تاکید می کند که هدفش نفی کمک رسانی به نیازمندان نیست، بلکه نقد عمیق شیوه های کنونی و پیامدهای ناخواسته ای مثل سیاست زدایی و تمرکز بر نشانه ها به جای ریشه های اصلی مشکلات است.

هدف اصلی کتاب: نقد ساختاری، نه نفی کمک رسانی

خب، شاید فکر کنید کاپور میخواد بگه اصلاً نباید به کسی کمک کرد یا سلبریتی ها کلاً آدمای بدی هستن. نه! اصلاً اینطور نیست. اون خودش تو کتاب توضیح میده که هدفش این نیست که کمک کردن به مردم رو زیر سوال ببره. بالاخره همه ما می دونیم که کمک به نیازمندان واجبه. مشکل کاپور با روش هایی هست که این کمک ها انجام میشه و اینکه چه پیامدهای پنهانی دارن. اون دلش میخواد ما به جای اینکه فقط به ظاهر قضیه نگاه کنیم، به ساختارها و دلایل ریشه ای مشکلات اجتماعی بپردازیم و از راه حل های سریع و مدیریتی که بیشتر شبیه نمایش هستن، فاصله بگیریم. به قول خودش، باید از حوزه موعظه کردن و راه حل های یک طرفه، به سمت سرزمین بسیار گسترده تر، بلندمدت تر و الزاماً آلوده تر سیاست بریم. این جمله خودش کلی حرف توشه!

زیربندهای ایدئولوژیک فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها: چه کسانی سود می برند؟

حالا که فهمیدیم کاپور چی میگه، بیاین عمیق تر بشیم تو این زیربندهای ایدئولوژیک که ازشون حرف میزنه. یعنی ببینیم این فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها، چه نفع هایی برای خودشون یا سیستم های بزرگتر دارن، حتی اگه خودشون بهش آگاه نباشن.

خودتبلیغ و ارتقاء برند شخصی: آیا خیریه یک راه میانبر برای شهرت است؟

راستش رو بخواین، وقتی یه سلبریتی میاد جلوی دوربین و از کارهای خیریه اش میگه، اولین چیزی که به ذهن میاد اینه که چقدر آدم خوبیه. اما ایلان کاپور میگه که اغلب، این کارها یه ابزار خیلی قوی برای افزایش شهرت، اعتبار و حتی ارزش تجاری اون سلبریتیه. انگار که کارهای خیر یه جور سرمایه گذاری میشن برای برند شخصی شون. هرچی بیشتر تو این کمپین ها شرکت کنن، بیشتر تو چشم هستن، بیشتر دنبال کننده پیدا می کنن و در نتیجه، پول بیشتری هم به جیب میزنن، چه از راه تبلیغات، چه از راه افزایش دستمزد برای کارهای هنریشون. اینجاست که اخلاق و تجارت، حسابی با هم قاطی میشن.

تبلیغ کشور (غربی) و هویت ملی-غرب گرا: وقتی کمک رسانی، روابط عمومی می شود

کاپور یه نکته خیلی ظریف دیگه هم مطرح می کنه: چطور این فعالیت ها، به تصویر مثبت و خیرخواه از کشورهای غربی کمک می کنه. فکر کنید وقتی سلبریتی های معروف غربی، مثلاً بونو یا آنجلینا جولی، میرن به کشورهای فقیر و برای مشکلاتشون دلسوزی می کنن. ناخودآگاه یه حس خوب به کشورشون منتقل میشه. ژیژک میگه هر کشوری با چیزایی مثل جشنواره ها و قهرمان هاش، لذت (خوشی) رو سازمان میده. کاپور میگه فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها هم همین کار رو برای کشورهای غربی می کنه؛ یه جور غرور و وحدت ملی ایجاد می کنه و نشون میده که کشورهای خوبی هستن. سیاستمداران هم که از خداشون هست! مثلاً تونی بلر و گوردون براون چطور خودشون رو قهرمان مبارزه با فقر نشون می دادن و بریتانیا رو یه کشور بزرگ معرفی می کردن. اینطوری، کمک رسانی تبدیل به روابط عمومی میشه برای تقویت گفتمان ملی گرا/غرب گرا.

تقویت سرمایه داری نئولیبرال و نظم پسامردم سالار: کمک هایی که به سیستم خدمت می کنند

این شاید یکی از مهم ترین بخش های نقد کاپور باشه. اون میگه فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها، یه جورایی به سیستم سرمایه داری نئولیبرال و نظم پسامردم سالار مشروعیت میده. چطور؟ با این کار، مردم به جای اینکه به فکر تغییرات بزرگ و سیاسی باشن، به راه حل های مدیریتی و نمایشی رو میارن. یعنی به جای اینکه از دولت ها یا شرکت های بزرگ بخوان که سیاست هاشون رو عوض کنن، تشویق میشن که خودشون یه مقدار پول به خیریه ها بدن یا محصولاتی رو بخرن که قسمتی از پولشون صرف امور خیریه میشه. اینجوری شهروند تبدیل میشه به یه مصرف کننده دهشگر. یعنی به جای اینکه نقش یه شهروند فعال و مطالبه گر رو بازی کنه، فقط کافیه یه مصرف کننده مسئولیت پذیر باشه. این سیستم، مسئولیت های ساختاری رو کمرنگ می کنه و حواس رو از مشکلات اصلی پرت می کنه.

سوءاستفاده از آفریقا و جهان سوم: نمایشی برای تماشاگران غربی؟

آخرین نکته ای که کاپور تو این بخش مطرح می کنه، بحث سوءاستفاده از آفریقا و کشورهای جهان سومه. متأسفانه، بحران ها و فقر تو این کشورها، خیلی وقتا تبدیل به یه جور صحنه نمایش برای سلبریتی ها میشه. اونا میرن، عکس میگیرن، کمک های مقطعی می کنن و برمی گردن، اما خیلی کم پیش میاد که به ریشه های عمیق فقر و نابرابری تو این مناطق پرداخته بشه. اینجاست که ما، یعنی مخاطبان و رسانه ها، هم یه جورایی همدست میشیم تو این چرخه. با تماشای این نمایش ها، احساس می کنیم کاری انجام شده، در حالی که شاید اصل مشکل سر جاش باقی مونده باشه.

میلیاردرها و انسان دوستی شرکتی: پشت پرده سرمایه داری بدون کافئین

فکر می کنید فقط سلبریتی ها هستن که تو کارای خیرخواهانه دست دارن؟ نه بابا! میلیاردرها و شرکت های بزرگ هم این روزا حسابی تو این حوزه فعال شدن. ایلان کاپور تو فصل دوم کتابش، به سراغ این پدیده میره و یه اصطلاح خیلی جالب به کار می بره: سرمایه داری بدون کافئین. بیاین ببینیم این یعنی چی.

انسان دوستی میلیاردرها: دهشگری برای حفظ نظم موجود؟

وقتی اسم بیل گیتس یا جورج سوروس میاد، ذهن ما بلافاصله میره سراغ ثروت نجومی و البته کارهای خیرخواهانه بزرگشون. اما کاپور با یه نگاه انتقادی میگه: این آدمای فوق ثروتمند، با اینکه کلی کار خیر می کنن، ولی در واقع دارن به حفظ همون سیستمی کمک می کنن که باعث شده خودشون اینقدر ثروتمند بشن و بقیه تو فقر بمونن. یعنی یه جور تناقضه. اون میگه این دهشگری، یه جورایی شبیه به پرده ای میشه برای پوشاندن ریشه های اصلی نابرابری. با کمک های میلیاردی، اونا یه جورایی سیستم رو بیمه می کنن تا تغییرات ریشه ای رخ نده و نظم موجود دست نخورده باقی بمونه. این همون سرمایه داری بدون کافئین هست: سیستمی که ظاهراً مشکلات رو حل می کنه، اما در واقع کاری به کار ریشه های اصلی نابرابری نداره. انگار که یه قهوه بدون کافئین میخورید؛ طعم قهوه رو میده، اما خاصیت اصلیش رو نداره.

کاپور تو این بخش، به مثال های مشخصی مثل بنیاد بیل و ملیندا گیتس اشاره می کنه و نشون میده که چطور فعالیت های این بنیادها، اگرچه به ظاهر خیرخواهانه اند، اما در نهایت به تقویت سیستم های اقتصادی خاصی منجر می شن و حتی گاهی اوقات، باعث انباشت ثروت بیشتر برای گروه های خاصی میشن. اینجاست که مفهوم با یک دست می دهند و با دست دیگر پس می گیرند معنی پیدا می کنه.

انسان دوستی شرکتی نوین: پروداکت (RED) و لذت خرید دهشگرانه

تا حالا شده محصولی رو بخرید که روش یه نشون قرمز رنگ داره و میگه بخشی از پول این محصول صرف کارهای خیریه میشه؟ مثل کمپین معروف (RED). ایلان کاپور این پدیده رو خرید دهشگرانه (charity shopping) صدا میزنه و حسابی زیر ذره بین میبره. اون میگه این کمپین ها، مصرف گرایی رو به یه ابزار برای خیرخواهی تبدیل می کنن. یعنی شما هم لذت خرید کردن رو میبرید، هم حس می کنید کار خوبی انجام دادید و به نیازمندان کمک کردید.

اینطوری، حس گناهی که ممکنه از مصرف گرایی بیش از حد به آدم دست بده، با لذت کمک به دیگران قاطی میشه و یه حس خوب بهتون میده. اما آیا واقعاً این کار مشکل رو حل می کنه؟ کاپور میگه نه! این یه راه حل خیلی سطحی برای مشکلات عمیقه. به جای اینکه به این فکر کنیم که چرا اصلاً اینقدر فقر و بیماری وجود داره، فقط تشویق میشیم که بیشتر خرید کنیم و با خرید دهشگرانه، وجدانمون رو راحت کنیم. این کمپین ها، در واقع هم به فروش بیشتر شرکت ها کمک می کنن و هم به همون ایدئولوژی دهشگری دامن می زنن.

سازمان های غیردولتی نمایشی: حرکاتی که فقط به ظاهر کوشندگی اند؟

حالا رسیدیم به فصل سوم کتاب کاپور که به سازمان های غیردولتی (NGOs) میپردازه. اما نه هر NGOای، بلکه اونایی که اون بهشون میگه سازمان های غیردولتی نمایشی (Spectacular NGOs). این سازمان ها، یه جورایی یه ظاهر جذاب و خیرخواهانه دارن، اما ایلان کاپور معتقده که عملکردشون بیشتر جنبه رسانه ای و تبلیغاتی داره تا اینکه بخواد واقعاً تأثیر ساختاری و عمیقی تو جامعه ایجاد کنه.

ماهیت سازمان های غیردولتی نمایشی: وقتی ظاهر از باطن مهم تر می شود

فکر کنید یه سازمان خیریه رو که کلی سر و صدا می کنه، کمپین های بزرگ راه میندازه، و کلی عکس و فیلم از فعالیت هاش تو شبکه های اجتماعی منتشر می کنه. اما آیا واقعاً به ریشه های اصلی مشکلات میپردازه؟ ایلان کاپور میگه این سازمان ها، بیشتر از اینکه به فکر حل مشکلات باشن، به فکر نمایش فعالیت هاشون هستن. این پدیده رو میشه کوشندگی بدون کنش هم نامید. یعنی خیلی شلوغ می کنن، کلی فعالیت های به ظاهر خیرخواهانه انجام میدن، اما تهش، تغییرات واقعی و پایدار خیلی کم دیده میشه.

کاپور این نوع فعالیت ها رو کوشندگی ضد نظری و کوشندگی کاذب و فریب میدونه. یعنی این سازمان ها با شعارهای قشنگ و فعالیت های ظاهری، یه جورایی از مسئولیت اصلیشون، یعنی ایجاد تغییرات ساختاری، شونه خالی می کنن. اونا بیشتر به دنبال این هستن که چهره خوبی از خودشون نشون بدن و حمایت های مالی رو جلب کنن، تا اینکه واقعاً به دنبال راه حل های پیچیده و بلندمدت برای فقر و نابرابری باشن.

فرمان اقدام کنید: یک دستور ایدئولوژیک برای فراموشی ریشه ها

خیلی وقتا، وقتی یه بحران جهانی پیش میاد (مثلاً یه زلزله، سیل یا یه بیماری همه گیر)، یهو کلی کمپین راه میفته که میگه اقدام کنید! و اکنون اقدام کنید!. کاپور میگه این فرمان، یه دستور ایدئولوژیکه. یعنی چی؟ یعنی حواس ما رو پرت می کنه به کارهای فردی و فوری، و نمیذاره به این فکر کنیم که ریشه های ساختاری و سیاسی این بحران ها از کجا میان.

مثلاً به جای اینکه بپرسیم چرا بعضی مناطق اینقدر در برابر بلایای طبیعی آسیب پذیر هستن، یا چرا سیستم بهداشت جهانی تو بعضی کشورها اینقدر ضعیفه، فقط تشویق میشیم که یه مقدار پول بریزیم به حساب یه خیریه. اینطوری، بحران ها تبدیل میشن به فرصتی برای کنش های فردی و نمایشی، و نه برای پرداختن به مسائل عمیق و پیچیده سیاسی و اقتصادی که ممکنه باعث این بحران ها شده باشن.

پیشاهنگی مرزهای نوین سرمایه داری: سرمایه داری مصیبت و سوءاستفاده از بحران ها

کاپور یه مفهوم دیگه هم اینجا مطرح می کنه که خیلی جالبه: سرمایه داری مصیبت (disaster capitalism). این یعنی چی؟ یعنی چطور از بحران ها و فجایع طبیعی یا انسانی، برای گسترش نفوذ سرمایه داری و تحمیل سیاست های نئولیبرالی سوءاستفاده میشه.

وقتی یه منطقه دچار فاجعه میشه، سازمان های غیردولتی و شرکت های بزرگ وارد عمل میشن. اونا ممکنه کمک هایی رو ارائه بدن، اما در کنارش، سیاست های خاصی رو هم پیاده می کنن که به نفع خودشون یا سیستم سرمایه داریه. مثلاً ممکنه خصوصی سازی رو تو اون منطقه ترویج بدن، یا زیرساخت ها رو طوری بسازن که به نفع شرکت های خاص باشه. این پدیده رو میشه با پساسیاست (post-politics) هم مرتبط دونست؛ یعنی شرایطی که در اون مسائل سیاسی و اجتماعی، تبدیل به مسائل فنی و مدیریتی میشن و دیگه کسی به ریشه های ایدئولوژیک و ساختاریشون توجه نمی کنه. یه جورایی بحران ها رو به فرصت تبدیل می کنن، اما نه برای مردم، بلکه برای سیستم.

نتیجه گیری: چه باید کرد؟ فراتر از توهم نیکوکاری

خب، تا اینجا با هم یه سفر نسبتاً طولانی داشتیم تو دنیای نقد ایلان کاپور از فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی. دیدیم که کاپور چطور با نگاهی تیزبین، لایه های پنهان پشت کمک های به ظاهر خیرخواهانه رو برمیداره و بهمون نشون میده که قضیه اونقدر هم ساده نیست.

جمع بندی حرف کاپور اینه که انسان دوستی سلبریتی ها، برخلاف اون چیزی که ما فکر می کنیم، نه تنها بی طرفانه و فقط برای کمک به بشریت نیست، بلکه یه ابزار ایدئولوژیک خیلی قویه که به تقویت نظم موجود کمک می کنه. منظورم چیه؟ منظورم همون سیستم سرمایه داری نئولیبرال و پساسیاست هست که ازش حرف زدیم. این فعالیت ها با اینکه ممکنه تو کوتاه مدت یه سری مشکلات رو حل کنن، اما در واقع جلوی فکر کردن به ریشه های اصلی فقر و نابرابری رو می گیرن و نمیذارن ما به سمت تغییرات ساختاری و سیاسی عمیق حرکت کنیم.

کاپور اعتقاد داره که این نیکوکاری ها، با تمرکز روی نشانه ها به جای علت ها، حواس ما رو از مبارزات سیاسی پیچیده تر و تحلیل های ریشه ای پرت می کنن. مثلاً به جای اینکه بپرسیم چرا یک جامعه فقیر شده، یا چرا نابرابری بیداد می کنه، فقط تشویق میشیم که پول یا زمانمون رو به خیریه ها بدیم. این کار مثل این میمونه که شما تب دارید و فقط مسکن بخورید، در حالی که به فکر درمان بیماری اصلیتون نیستید.

پس حالا چه باید کرد؟ کاپور ما رو به نقد ریشه ای و حرکت به سوی سیاست زدایی تشویق می کنه. یعنی از راه حل های فردی، نمایشی و کوتاه مدت باید عبور کنیم و به سمت مبارزات سیاسی پیچیده تر، تحلیل های ساختاری و مطالبات حقوقی واقعی بریم. اون پیشنهاد میده که باید به یک سیاست سازش ناپذیر چپ فکر کنیم. یعنی سیاست هایی که ریشه ای تر به مشکلات نگاه می کنن و از منافع گروه های فرودست جامعه دفاع می کنن.

حتی کاپور جسورانه به فکر برچیدن سرمایه داری و حرکت به سوی یک کمونیسم مردم سالار هست. البته این بخش از حرف هاش بیشتر ایده هایی برای فکر کردن عمیق تر و تغییرات بنیادینه، نه لزوماً راه حل های دم دستی. اما چیزی که خیلی مهمه، اینه که ما باید هوشیار باشیم و فریب ظواهر رو نخوریم. باید یاد بگیریم رسانه ها رو با نگاهی انتقادی تحلیل کنیم و گول تبلیغات و نمایش ها رو نخوریم.

در نهایت، کتاب ایلان کاپور یک تلنگر جدی به همه ماست تا نگاهی دوباره به پدیده های اطرافمون داشته باشیم، مخصوصاً اونایی که به ظاهر خیلی خوب و اخلاقی به نظر میرسن. این کتاب دعوتنامه ای هست برای تفکر انتقادی، هوشیاری رسانه ای و کنشگری آگاهانه. اگر واقعاً دلتون میخواد عمیق تر وارد این بحث ها بشید و پیچیدگی های ایدئولوژی دهشگری رو بهتر درک کنید، پیشنهاد می کنم حتماً خود این کتاب رو بخونید. مطمئن باشید که بعد از خوندنش، دیدگاهتون نسبت به بسیاری از کارهایی که به اسم کمک به بشریت انجام میشه، حسابی عوض میشه.

مشخصات کتاب

• نویسنده: ایلان کاپور (Ilan Kapoor)
• مترجم: احسان شاه قاسمی
• ناشر چاپی: انتشارات سوره مهر
• سال انتشار شمسی: 1398 (برای نسخه فارسی)
• شابک: 978-600-03-2902-0
• تعداد صفحات: 260 صفحه
• موضوع: علوم اجتماعی، رسانه، مطالعات انتقادی