آنچه افراطیون اسرائیلی درپی آنند

افراط گرایان اسرائیلی در تلاش برای ایجاد یک وضعیت بن بست و بحرانی در رقابت نامزدهای انتخاباتی برای یک کرسی در دفتر بیضی شکل کاخ سفید هستند. هدف از این کار، از یک سو، خرید زمان برای به تعویق انداختن هرگونه توافق در مورد آتش بس در غزه است. از سوی دیگر رساندن منطقه به مسیری که جنگ و پرهیز از هر نوع صلح حرف اول را می زند.
نتانیاهو و همراهانش برای رسیدن به اهداف خود بدون توجه به متحدان اصلی اسرائیل، آمریکا و انگلیس می خواهند همه را به این بحران بکشانند و از این طریق مشکلات خود را به مشکلات همه طرف ها برسانند. برای آنها اهمیتی ندارد که اگر درگیری گسترش یابد و منطقه وارد یک جنگ تمام عیار شود، چقدر بر معادلات استراتژیک طرف های دیگر ویرانگر خواهد بود. تا کنون، تمدید جنگ در غزه و ناآرامی های جاری در تل آویو در خارج از مرزهای اسرائیل، توجه دولت بایدن و همچنین اروپا را از جنگ در اوکراین منحرف کرده است. این وضعیت نوعی عقب ماندگی روسیه برای دستیابی به اهدافی است که توازن قوا را در نظام جهانی جدید در حال ساخت فراهم می کند.
رفتار تل‌آویو به‌عنوان یک دولت کوچک اما پرآشوب، نه تنها در دهه‌های گذشته، بلکه امروز بیش از هر زمان دیگری، حامیان آن را با تنش‌هایی مواجه کرده است که پیش‌بینی عواقب آن دشوار است. مشکل حامیان اسرائیل اکنون برعکس مشکل قبلی است. تل آویو نشان داده است که سیاست “یک قطعه زمین در برابر یک قطعه صلح” را کنار گذاشته است. تل آویو اکنون به شدت خواستار حفاظت از سرزمین های اشغالی و صلح است. به همین دلیل، متحدان او در واشنگتن و لندن با مشکلات بی سابقه ای مواجه شدند. هدف نتانیاهو حفظ قطعنامه 242 شورای امنیت سازمان ملل متحد در سال 1967 به عنوان مبنایی برای مذاکرات صلح با فلسطینی ها و اعراب است. در این قطعنامه که پس از جنگ شش روزه به تصویب رسید، ارتش اشغالگر اسرائیل باید از اراضی اشغالی فلسطین و اعراب عقب نشینی کند و هرگونه تجاوز به سرزمین فلسطینیان و کشورهای عربی همسایه را متوقف کند و به قوانین صلح احترام بگذارد.
در تصمیم مذکور برای اولین بار از کلمه اشغال استفاده شد و طبیعتا اسرائیل به عنوان رژیم اشغالگر پذیرفته شد. تل آویو از همان تاریخ با ایجاد بحران های متناوب و حتی استقبال از جنگ مانند جنگ 1973 یا جنگ های پراکنده با فلسطینی ها در لبنان و اشغال جنوب این کشور به مدت نزدیک به ده سال. همچنین جنگ های مختلف با فلسطینی ها و حزب الله لبنان پس از توافق اسلو در دهه اول قرن بیست و یکم، فرصت هایی را در خدمت نادیده گرفتن قطعنامه 242 ایجاد کرد. جنگ اکتبر 2023 همچنین به افراط گرایان اسرائیلی این فرصت را داد که اصولاً از خواست جهانی صلح بر اساس تصمیم شورای امنیت سازمان ملل صرف نظر کنند. اسرائیل اکنون مصمم است ماهیت حضور اشغالگرانه در غزه و احتمالاً کرانه باختری را به یک واقعیت ثابت تبدیل کند. بهای تل آویو برای این درخواست این است که همه طرف ها را مجبور به تحمیل یک جنگ کامل در منطقه کند.
«امنیت» بهانه سرپوشی برای اسرائیل در توجیه تجربیات اخیر خود است که حتی متحدانی مانند واشنگتن و لندن نیز آماده پذیرش آن هستند. اما نتانیاهو فکر می‌کند که با برافروختن آتش، می‌تواند دیگران را به جنگ بکشاند که به نظر او منجر به تثبیت موقعیت اشغالگر او می‌شود. اما بازیگران دیگر آیا؟ آیا متحدان غربی تل آویو که اکنون جزو منتقدان آن هستند و همچنین کشورهای منطقه آماده ایفای نقش در زمینه ای که نتانیاهو و سایر افراط گرایان آماده کرده اند، هستند؟ غیرممکن است که سیاست های عقلانی به این رویکرد پاسخ مثبت دهند. عقلانیت سیاسی به هزینه و فایده درک شده از برخورد با یک دولت کوچک و ماجراجو در سرزمین بدهکار بستگی دارد. عقلانیت سیاسی باید هر چه زودتر به وضعیت بد کنونی پایان دهد. وضعیتی که تندروهای اسرائیل پایه گذار اصلی آن هستند.